Benimdir ki normal olanda budur. insanın doğasında sevmeye ve bağlanmaya güçlü bir eğilim yok mudur zaten?biz Ne zaman doğamızdan bu kadar uzaklaştık, bu kadar yalnızlaştık ve içimize bu kadar kapandık da böyle insanlar nadir bulunur oldu?
20 gün birlikteliğimiz oldu sonrasında ayrıldık. düşünüyorumda o beni hiç mi sevmedi. şu an kimseyi sevmiyorum ama sevebileceğim beraberce çılgınca şeyler yapabileceğim birini istiyorum artık sevmek ve sevilmeyi istiyorum. kız bulamadık ya la.
üzücü bir durumdur işin aslı. hele karşısındaki kişiden karşılık bulamadıysa daha da beterdir. evlerden ırak.
kendini yer bitirir. her dakika yanında olmak ister, ağaç gibi köklerini ona bağlayıp toprağı olsun ister, karşılığını bulamayınca yanmış 100 hektarlık ormana döner. bir de üstüne karşısındaki angut başkasıyla olur, başkasına sarılır, başkasıyla yuva kurar, napsın kafasına mı sıksın şimdi, kökünü bile keserler.
ama çok da takıntı yapmıyorum nedense, ayrılınca ağlamak falan çok avam. bazen ben bile kendime şaşırıyorum "bu kadar çok sevdiğim adamı nasıl oluyor da bu kadar yabancılaştırabiliyorum" diye.
iyi bir özellik gibi görünse de öyle değildir. karşı taraftan onur kırıcı, gurur zedeleyici söz ve davranış gelse bile bu kızlar ses çıkaramaz; ''siktir git '' diyemez. hayatta en büyük erden onur ve gururdur. kimse için bunu ayaklar altına aldırtmayın eyy kızlar.
sevdiğinde umursamayan insan var mıdır ya? her insan sevdikleri için karşılıksız iyilikler, fedakarlıklar yapar ve bağlı kalır. bazıları kontrolcüdür, bazıları beklenticidir ama seven insanların niyetleri ve bağlılıkları aynı olur.
bu açıklamamdan mütevellit, başlık düpedüz mantık hatasıdır bana göre. bağlanmayan kişi de sevmiyordur zaten, zorla kalp yapamazsınız.
