en acı şeylerden biridir.
Çarşıya çıkacaktık, sokaktaydık. Sonra birden sana benzeyen biri geçti belkide sendin. Bilemiyorum,bilemediğim için bir an utandım kendimden. Sonra gözden kaybolup uzaklaştı. Artık senin hakkında çoğu şeyi unutmaya başladım. Yüzünü, yüzündeki çizgileri, gözlerini...
Bilirsin ben unutkan biriyimdir. Ama hayatımda unutmak isteyeceğim en son şeyi unutmaya başlıyorum. Aradan o kadar uzun zaman geçtiki. Elimdeki tek teselli fotoğrafların kaldı.
Hayat işte. Ölene kadar benimsin diyenler ilişkinin içine edip gidiyorlar. Neden yüzünü unuttuğuma üzüleyim ki? Kendisi bunun olmasını istemiş sonuçta.
Yavaş yavaş,parça parça unutursun yüzünü sonra bi fotoğrafını görürsün hatırlarsın ama en kötüsü bence sesini unutmak be abi, bidaha o duyunca huzur veren sesi nerden duyucaksın.
Sesinin tonunu da unutmaya başlamışsındır. Kimsenin biz izin vermediğimiz sürece diğerlerinden hiç bir farkı yok aslında demektedir doğa.
Biz ona bir anlam yükleyene kadar herkes herkestir.
bazende gerekli olandır. o yüz sana acı verir çünkü. yüzünü unutmadan hüznünü unutamazsın çünkü.gerçi bu da züğürt tesellisidir. hüzün kök salmıştır bir kere.
