zaman insana öyle bir an sunar ki birgün hayatın bütün güzelliklerinden vazgeçip, ölüme sessizce gider insan. üstelik yaşarken birde sevdiği yanında yoksa onsuz yaşamanın, onsuz olmanın ölüm olduğunu anlar.
dogarken mi başladi benim son yolculugum
ondan mi öyle geçti o garip çocuklugum
masallarla düşlerle beni hep aldattilar
yaşadigim; en büyük yalandi biliyorum
boşlugu kucaklardim uzatsam ellerimi
düşsem diye beklerdi pusuda bir uçurum
kol gezerdi çevremde acilar ölüm gibi
ben ondan böyle kaldim, ondan karardi ruhum
yagmur mu yagmazdi ne, tarlalar mi çorakti
neden hiç yeşermedi serptigim onca tohum
şimdi ölen bir şey var içimde azar azar
ha söndü ha sönecek yillar önce yanan mum
susmayin biliyorum, ben bir yalan dünyada
gürültülü yaşadim, sessizce ölüyorum
