ortaokul birinci sınıfta bir öğrencinin ilk kez türkçe dersinde okuduğu şiirdir. yahya kemal beyatlı tarafından kaleme alınmıştır. ölümü anlatmaktadır. şair sembollerle işlemiştir konuyu. haliyle; mevzu bahis öğrencimiz bu durumdan habersiz olduğu için şiiri ilk okuduğunda gaflet, dalalet ve hatta hıyanet içinde bulunarak gemiyi gerçek gemi zannetmiştir. sonradan olayın farkına vardığında da (bkz: vay be)demiştir.
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu dizesi ile hayatin esasta hep hicranla dolu ve hep gecen zamana karsi kisinin matemini tuttugunu betimleyen ve gercekte insanin yasam trajedisini cok guzel izah eden dizeye malik şiir.
yahya kemal in ölümü anlatan çok güzel bir şiiri olmakla birlikte , eleştirmenlerin yahya kemal beyatlı da buldukları tek hatayı barındıran şiirdir.hata şudur;
''sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol''
eleştirmenlere göre mantık olarak kol değil el olmalıymış orası.
hümeyra dışında birçok kişinin seslendirdiği * parça olup sadece hümeyra'nın yorumuyla dinlenmesi gereken şarkıdır. bu şarkı eski türk filmlerinden tanıdıkta gelebilir.
sesleri, gülüşleri, yağmurları, güneşleri bırakıp hayattaki tek gerçeğine gitmek...
O yolculuk bu kadar mı güzel anlatılır...işte sözler:
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu.
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler.
Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden.
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden
