Yahya Kemal'in Gidenlerin geri dönmediğinden bahsettiği ölümü anlattığı şiiri.
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu!
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.
sevdiği birini kaybetmişler için adeta bir teselli olarak sunulmuştur. kelimeler özenle seçilmiş, hem bu kadar sade hem de bu kadar içli nasıl olur aklım almıyor. belki de hümeyra'dan dinlediğimiz için öyle geliyordur.
bu arada titanik filmindeki batan gemiyi yener onu da belirtelim. bu gemiye hepimiz bir gün bineceğiz. ismail abi sen de bekleme artık çünkü baban 'sessiz gemi'ye bindi.
beni de tez zamanda alıp götürmesini beklediğim gemi. memnun olacağım yerimden söz veriyorum. memnun olmayacak olan geride kalanlar zaten. sevdiğimiz birinin ölümüne onu bir daha göremeyeceğimiz için üzülürüz, yani kendimiz için üzülüyoruz aslında. geride kalan sevdiklerime bir not: madem mutlu olmamı istiyorsunuz o zaman salın beni de gideyim.
Ölümle ilgili yazıldığı söylenmesine rağmen, Yahya Kemal 'in sevgilisi Celile Hanim icin yazdigini okumustum bircok yerde.
Nazım Hikmet'e ders vermeye gittiği zamanlar eşiyle arası pek iyi olmayan Celile Hanimla sevgili olmuşlardır. Nazım bu aşkı hocasının cebine " hocam olarak girdiğiniz bu eve babam olarak giremeyeceksiniz" yazıp engellemek istemişse de engelleyememistir. Celile Hanim yanlis hatırlamıyorsam gemiyle gittiği zaman Yahya kemal yazmis
"dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler... "
.
bir yahya kemal beyatlı şiiridir. yetmişli yıllarda, şimdi adını anımsayamadığım fransızca bir besteye güfte olarak kullanılmış ve ilk olarak hümeyra tarafından seslendirilmiştir.