Yonca, Sayara’nın ablası ve aynı zamanda trajedinin odak noktasıdır. Barış (spor salonu sahibi) ile yasak bir ilişki yaşamış ve bu durum, Barış ile arkadaşları tarafından bir bahane olarak kullanılmıştır. Sonuçta, Yonca tecavüze uğrar ve öldürülür. Ancak sonrasında olay intihar olarak gösterilir ve delil yetersizliğinden saldırganlar tutuksuz yargılanır. Bu noktada film, kadın bedeni üzerindeki güç ilişkilerini, toplumsal önyargıları ve adalet sisteminin sınıfsal körlüklerini görsel bir biçimde önümüze sunar
.
2. Tecavüzcüler – Barış ve Arkadaşları (Ayrıca Milletvekili Babası)
Barış, spor salonu sahibi ve Yonca’nın sevgilisidir; arkadaşlarıyla birlikte Yonca’yı sistematik biçimde öldürür. Barış'ın babası ise milletvekili olması nedeniyle, adli süreç göstermelik bırakılarak dosya “intihar” olarak kapatılır. Burada erkek egemen sınıfın gücünü, ayrıcalığını, adaleti manipüle etme yeteneğini vurgulayan bir imge var
Beyazperde
ajandakolik
.
3. Kadın intikamcı – Sayara
Sayara, Türkmenistanlı göçmen ve spor salonunda temizlikçi olarak çalışan bir karakterdir. Babası, ayrıca derin devlet figürü ve Sovyet sambo şampiyonu olan Şamil Bazarov’dur; Sayara’yı dövüş konusunda eğitim almış bir ajan gibi yetiştirmiştir. Ablasının anısına intikam almaya ant içen Sayara, babasının eğitimi ve fiziksel gücüyle donanmış olarak adaletsiz sistemin karşısına çıkar. Tecavüzcülerin gücüne karşı bireysel ama kanlı bir direniş sergiler — bu da filmde adaletin yerine geçer. Bu dönüşüm, sistemin handikaplarını ve tamamen his temelli, fiziksel bir hesaplaşmayı görsele dönüştürür
.
Üçlü Perspektif Bir Arada
Karakter Tipi Rolü ve Fonksiyonu
Kurban (Yonca) Bedenine yönelik ataerkil müdahalenin, sistemin sınırsız baskısının sembolü.
Tecavüzcüler Adaletin meşruiyetini bozup sınıfsal ayrıcalığı temsil eden failler.
Kadın intikamcı (Sayara) Adaletin yokluğunda bizzat uygulayan, patriyarkaya ve sistemin çürümesine bireysel direniş olarak karşı koyan figür.
Derinlikli Yoruma Genel Bakış
Kurban olarak Yonca, patriyarkal bakışla çerçevelenmiş bedene sahip kadın figürü olarak sunulur: giyimi, davranışları nedeniyle yargılanır, kurban olduğu kadar toplumsal yargının da sembolüdür
.
Tecavüzcüler, gücün, siyasetin ve adalet sisteminin işlevsizliğinin fiziksel temsilidir; cezasız kalmaları bir toplumsal patolojiye işaret eder.
Sayara, sistem dışı ama etkili bir güç aracına dönüşür; kendi adalet algısını kanla inşa ederek patriyarkal düzeni altüst eder. Babasının geçmişi ve eğitimi, bu dönüşümün motivasyonel ve teknik altyapısını sağlar
.
Bu üç tip, filmde bir ayrışmaya neden olan nüanslar içerir: Yonca'nın karikatürize edilmesi, Sayara'nın motivasyonlarının tam içselleştirilememesi gibi eleştiriler de mevcuttur
.
Özetle, "Sayara: intikam Meleği", kurban/tecavüzcü/intikamcı üçgeni üzerinden, patriyarka, adalet sistemi ve toplumsal öznellik temalarını kanlı bir alegoriyle işler. Film, bu üç karakter aracılığıyla hem tür sineması hem de toplumsal gerçekçilik ekseninde okunabilecek çok katmanlı bir anlatı inşa eder.
Sayara: intikam Meleği yalnızca bir şiddet ve intikam hikâyesi değildir; Türkiye’de adaletin sermaye ve iktidar karşısında nasıl çürüdüğünü, kadın bedeninin nasıl sürekli sömürüye ve tahakküme maruz bırakıldığını çarpıcı bir biçimde gösterir. Ablasının ölümü “intihar” diye kapatılan Sayara, aslında toplumun susturulmuş kadınlarının, ezilmiş göçmenlerin ve yok sayılmış yoksulların öfkesini sırtlanır. Tecavüzcüler yalnızca bir grup erkek değil; devletin, sınıfın ve patriyarkanın bütün ayrıcalıklarını temsil eden bir kasttır. Milletvekili babanın devreye girmesiyle dosyanın kapanması, hukuk sisteminin sermaye sahipleri ve iktidar odakları karşısında nasıl işlevsiz olduğunu anlatır.
Sol perspektiften bakıldığında, filmdeki gore ve şiddet sahneleri salt bir seyirlik değil, düzenin kanlı yüzünün sembolüdür. Bu kan, yalnızca kurbanların değil, tüm toplumun üzerine sıçramıştır. Sayara’nın tek tek fail erkekleri avlaması, bir “bireysel adalet yanılsaması” değil, devletin ve sistemin işlemediği yerde halkın kendi hukukunu yaratmasının metaforudur. Bu yönüyle film, Marx’ın “adalet mülkün temeli değil, mülkiyetin adaletin katili olduğu” tespitini sinema diliyle yeniden hatırlatır.
Sayara, göçmen bir işçi kadının öfkesinden doğmuş “intikam meleği”dir. Onun yumrukları, bıçakları ve kanlı adaleti; suskunluğun, çaresizliğin ve çürümüş sistemin karşısında ezilenlerin haykırışıdır. Film, düzenin yargısı işlemiyorsa, kadınların ve emekçilerin kendi hesaplarını sorabileceğini kanla yazılmış bir masal gibi anlatır. Ve belki de bu yüzden asıl korkunç olan şey, parçalanan bedenler değil, toplumun vicdanındaki adalet boşluğudur.
