sürekli depresyona yönelik gibi görünürler, aslında böyle değildir. çünkü onların iç dünyasında bir savaş vardır kendilerini ablatmak isterler topluma.
herseyde en derin hüznü görerek ve anlayarak hatta bunlarin evrensel bir komedi oldugunu bilir şairler. cogunun içlerinde bir musiki vardir. bu musikileri notasiz kagida aktarirlar. var miyiz yok muyuz derken bir hayale dönüşmenin buruklugu ve anlamsizliğin yeksenakliğina bir parcada olsa gökkusaği renklerinden mürekkep renkler ile boyamaya calisirlar...
cogunlukla duyus ve düsünüslerini bilendirmek için ve ifadenin harflerin salcasini, baharatini sosunu iyi ayarlarak bir tad yakalamaya calisirlar.
belki de materyalist alemlerden süryalist mana alemlerine en sacmalarin bile mantikli yapilmaya - yahut tersi- calistiklari için içlerindeki sesleri dinlemek için ellerinden gelenleri yaparlar.
gün gelir bir ilham perisi ile baslar yazmaya. bazi zamanlar ise düsünce alemlerine gark olduklari halde tek bir misra bile yazamazlar.
dünyanin elemlerinin vermiş oldugu tahribatlara gögüs gerebilmek ve görmemezlikten gelebilmemek için kendileri sarhoş ederler. kimisi icerek, kimisi tevekkul ve din ile, kimisi ise dünya gerceklerine gark olarak yapar. ama bu uc ilkel sarhosluk ayni kapiya cikan ve medeni şarhoşlugun kapi altinda duran basamak tasidir sadece.
bayağiliklarin içinde asil ve soylu olani yakalamaya calisirlar. galip gelemezler belki ama bu yolda elbette galip sayilir maglup.
insan şiir yazmaz. şiir insana kendini yazdirir. işte bu hukmedici ruh ile kaz kafali beden birbiriyle cenk ederler.
hadi entryi nefinin bir beyiti ile bitirelim:
Ne dünyadan safa bulduk, ne ehlinden recamız var
Ne dergâh-ı Hudâ'dan maada bir ilticâmız var
