arabanın kapısını yada evin kapasını açık bıraktığım yada kitlemediğim hissi. sonra dönüp kontrol etmeden rahat edemiyorum. 28 yildır hiç kitlemediğim duruma denk gelmemiş olup bu hissin var oluşu da ayri bir manyalık. ama bunu başka bir başlıkta konuşuruz.
Gözlerimden yaş geliyor uykusuzluktan komaya giricem ama kaltak gibi uyumama izin vermiyorum. Tam dalacakken bir şey takılıyor aklıma, sıçrıyorum yada sonra sar başa tekrar 4 saattir yataktayım insaf heyecanını siktimin çılgını uyu artık.
Bu gecelerde dünyayı yakmak istiyorum, her bir karıncanın tek tek alev alışını izlemek ve kül olup avucuma düşmeleri olası felaket senaryolarından tanrının alacağı zevki bana da tattırır.
Değişik bi histir. sık sık başıma gelen bi durum var şaşırıyorum bu duruma. Şöyle anlatayım; uzun zamandır görüşmediğim insanlar gün içerisinde bazen durduk yere aklıma geliyor ve aynı gün tesadüf ya o kişileri ya görüyorum ya da bir şekilde haberleşiyoruz. işin garip yanı bu kişilerin çoğu alakasız kişiler, hani direkt benim arkadaşım değil. Öyle olsa anlarım bi nebze ama öyle değil, tuhaf oluyor böyle olunca da.
Güzel bir film seyrettikten sonra yaşadığım hayata yabancılaşıyorum.
bir insanın tüm insanlığın kaderini değiştirdiği filmler misal. hele de gerçeklerden uyarlama filmlerse günlerce kendime gelemiyorum.
mesela the imitation game enigma filminde, kadın alan Turing e şöyle bir şey diyordu ( aklımda kaldığı kadarıyla) :
sen olmasan belki de olmayacak bir kasabadan geçip yanına geldim.
bu dünyadan öylece göçüp gideceğim, insanlık beni hiç tanımayacak. niye tanısın zaten? en büyük marifetim zıplayarak dolabın en üst rafına erişmek.
öyle olunca hayat pek bi anlamsız geliyor. kendi içimde sessiz sessiz kahroluyorum.
ambulans siren çala çala ilerlemeye çalışırken aynı istikamette önünde ilerleyen araçların ambulansa yol vermesiyle gözlerimin dolması, ambulans geçer geçmez onun peşine takılıp açılan yoldan nemalanmaya çalışanları görünce mideme kramp girmesi.
Kulaklığı taktığım an sanki herkes bana sesleniyormuş gibi hissediyorum. Etrafta birileri olmasa bile, bu sefer de vahiy gelmişcesine kulaklığı çıkarıp seslenen var mı diye bakınıyorum.
Kısaca iki gramlık zevkimin içine ediyorum. Kulaklığı takınca seslenen aile bireylerim yüzünden paranoyak oldum..
Evde yalnızken kulaklıkla müzik dinlemekten çekiniyorum. Sebebi kapı çalar da duymam falan değil. Çocukken izlediğim korku filmlerinin çok fazla etkisinde kaldığımdan dolayı her yalnız kaldığımda eve biri girip boğazımı kesecekmiş gibi hissediyorum.
Evden çıktığınızı düşünün. Oturduğunuz semtten uzaklaşıp hiç tanımadığınız yaşlı bir teyzeyi/amcayı durdurup başınızdan geçen kötü şeyleri, şimdiye kadar en çokta canınızı sıkan ve sıkmaya devam edeceğini düşündüğünüz herşeyi anlatmak.
Bunu böyle yazarken kolay gibi görünüyor hep sonra diyorum ki zaten benim derdim bana yetiyor bir de o insanın mı başını ağrıtayım...
hani rüyada caddenizi sokağınızı veya evinizi ya da daha önce gerçekte gördüğünüz bir yeri gördünüz diyelim ha işte rüyadan uyandıktan sonra tekrar o rüyada gördüğünüz yere gerçekte baktığınızda rüyada görülen yerin aynı fakat başka bir yermiş gibi gelmesi hissi.
telefonu, yüzde yüz ya da yüzde doksan , yüzde seksen , yüzde yetmiş şarj oranında elde tutarken ve kullanırken sanki bir tomar para tutuyormuş gibi güçlü hissetmek , yüzde 10 şarj oranında tutarken , kullanırken ise zayıf cılız her an elden düşecekmiş gibi hissetme duygusu. evet biliyorum saçma belki ama , ister istemez geliyor o his ne yapayım.
Sadece sana olmuyorsa, yalnızlık hissinden kurtulmak için dusunulendir.
başkasına da oluyorsa garip bir şekilde mutlu oluyor insan. Bu aslında başkasının mutsuzlugundan kendine mutluluk çıkarmanın ta kendisidir.
mesela hastanelerde bekleyen insanların birbirine ne hastalığı olduğunu sormasi da bununla aynı şeydir. başkasının da hasta olmasi nedense kendini daha iyi hissetmene sebep olur. yaşlıların ölenleri takip etmesi de öyle bak misal. o öldü ama ben hala yasiyorum diyerek kendilerine mutluluk çıkarırlar ve cenazeye gidip sahte gözyaşları dökerler. belki de o gözyaşları kendilerinin öldüğünü dusunmelerinden kaynaklıdır, kimbilir.
saçma ve gereksiz bir şekilde uzattım ama kabul edelim artık. direk ya da dolaylı olarak başkasının mutsuzlugu/hastalığı/ölümü insanoğlunu mutlu ediyor.
sadece sana olmuyor yani sevgili insanoğlu. Ayrıca,
çoğu zaman konuşmak istemiyorum. hani şurda iki satır yazıyoruz ya onu da istemiyorum. okuduklarım, duyduklarım ağır geliyor. bu kadar hatırsız, gönülsüz, duygusuz bir toplumda kendimi çok yalnız hissediyorum. insanlık, hak, hukuk diyenlere küfreden, kadınlara, inançlara zerre saygısı olmayan, sıfır empati yaşayan insan sayısının fazlalığını görünce yok olmak istiyorum.
Bir şarkıyı dinlerken o şarkıyı ilk nerde duyduysam o an hissettiğim şeyleri tekrar hissetmek.
Sanki o anı tekrar baştan yaşıyorum gibi hissediyorum. Garip.
