bugünlerde ben dahil birçok yazarın dertlendiği mevzudur.
"ben burada böyle huzurlu uyuyorum ama; ya yarın sabah uyandığımda yine akranlarım cansız bedenleriyle haberlere konu olursa" kaygısıdır bu.
allah dokuz can versin onlara. başımızdaki basiretsizler yüzünden sevgilisinden, eşinden, annesinden ayrı düşmesin bu kardeşlerim daha fazla.
bizi bu kaygıyla yatağa sokanlar da binbir katını çeksin inşallah.
daha ne isteyebilirim; ne yapabilirim?
elimden daha fazla ne gelir ki?
edit; eksileyen yazarımsıya not: nasıl "abin veya kardeşin için aynı kaygıyı taşımak inşallah sana da nasip olur" diyesim var ama zor tutmaktayım kendimi. bu kadar da vefakar dalıyorum uykuya...
