korkmak değilde insanı geren bir hali var bence.
özellikle daha küçük yaşlarımdayken yorganın altına girerdim duymamak için.
köpekler falan uluyunca da katlanıyor o gerilim.
eskiye nazaran daha normal karşılıyorum tabii şimdi. arada huzur verdiği de oluyor.
çocukken evimizin camiye yakınlığından ve müezzinin sesinin tuhaflığından dolayı uzunca bir süre ezan saatleri kalkıp ailemin yanında uyumuşluğum vardır. kafir olacağım o zamanlardan belliymiş meğer.
Huzurun ne olduğunu bilmemektir. inanmak ya da inanmamakla ilgili bir şey değil. Operadan, cazdan, ıslıktan rahatsız olan paranoyak zihniyetin ruh halidir.
