kendime çıktığım yolculuklar nedeniyle muaf tuttum gönlümü yeni sevdalardan.. seferiydim aşka dair.. bir gün gitmekte olduğum yere varabilirsem kaza edeceğim tut(un)amadığım bütün aşkları..
ölü imgelere ruh üfleyen , gerçekliğin o çölsü serabındaki avuntudur çoğu zaman. küçük bir aydınlanma anınının yorumlanması , ihtişamlı yaşamları bile mümkün kılar.
peki ya sonra?
sonrası , kelimelerin evreninde evrilir de evrilir. kandırmacanın bir diğer boyutuna geçer insan. roman yazar , karakterler yaratır ve bu küçük evrenden tanrılık katına büyük bir pencere açar. kaybetmiştir , kaybolmuştur ve bir maskeyle kimliğinin ifşa edilmesinin de böylece önüne geçecektir. imge böyle düşündürtür çoğu zaman. ama çöl hala aynı çöl ve insan da hala aynı bedevidir halbuki.
