bir rüya gördüm, bir rüya gördüm:
uzun uzun anlatamam, ama,bazılarını madde halinde sıralayabilirim:
yine gecenin bir vakti ulu sözlüğüme giriyordum, aaaa, ne görsem beğenirsiniz!
-bir tane bile ergen işi bel altı başlık açılmamış.
-karşıt görüşlü birine özelden saldırı bindirilmemiş.
-başlık açmadan evvel "sözlükte daha önce açılmış mı acaba" deyip iyice bir araştırılmış
-kimse yorumlarda + basmaya erinmemiş.
-şovenist-faşizan olmayan yorumlar daha fazla yapılmaya başlanmış.
-başlıklarda özellikle kürtlere, kadınlara, lgbtt bireylere özetle "ötekilere" hakaret etmemeye özen gösterilmiş.
ve bendenize "budur abi" dedirtmiş, bir rüyaydı.
bitmesin bu rüya, uyanmak istemiyorum!
"insan rüyaları ve hayal gücü kadar özgürdür" kim dedi hatırlamıyorum, çok da önemli değil sanırım...
Rüyada koca ile birlikte Reina'ya gidilir her niyeyse, orada takılırken bodyguardlar tarafından alıkonulunur. Yine rüyada güya Sabah saatlerinde depo gibi bir yerde deli gibi bir baş ağrısı ve burun tıkanıklığı ile uyanılır. Burun kurcalanınca içinde birşeyler olduğu anlaşılır. Uzun uğraşlar ile her iki burun deliğinden bolca kan pıhtısı ile birlikte sallama poşet bitki çayı çıkarılır.
Sabah uyanınca önce bu rüyaya anlam verilemez, sonra bir süre önce olunan burun ameliyatı ve tampon deneyimi, küçük oğlumun bir türlü açık tutamadığım sümüklü burnu, o gribini rahatlatmak için içirmeye uğraştığım bitki çayları, 2 yıldır eve kapanıp aslında gezip eğlenmeyi ne kadar özlediğim gerçeği hızlıca akıldan geçince rüyanın esbabı mucibesi anlaşılır.
evimize hırsız girmiş. ben uyanıyorum. bakıyorum hırsız saldırıya geçiyor. bu arada hırsız da levent kırca'nın skeçlerinde oynayan uzun boylu eleman. kafasında maske var ama tanıyorum. sandalyenin kolunu kırıyorum, dalıyorum hırsıza. vuruyorum vuruyorum, işlemiyor. sanki street fighter'daki gibi korumaya çekilmiş. baktım olcak gibi değil kaçıyorum ben. cama çıkıyorum, yan taraftaki odanın içine girmek için. hırsız da arkamdan geliyor ama salak aşağıya düşüp ölüyor. polisi arıyorum. bi bayan çıkıyor telefona "bi saniye bağlıyorum" diyor telefon açık şarkı dinletmeye başlıyor bana. o kadar çok dinletiyor ki sabah oluyor amk. bizimkiler uyanıyor bu arada. olayı anlatıyorum, hırsızın ölüsünü gösteriyorum camdan aşağıda. sonra nasıl oldu bilmiyorum ikinci rüyaya geçiyorum. to be continued.
(bkz: dün gece)
"düğününe çağırsın gideceğim yani o derece umrum değil ama benden ve rüyalarımdan uzak dursun dediğim"
eski sevgilim yine mail göndermiş bana, yeni sevgilisinden gizlice açtığı hesaptan.*
-cunku tüm hesapları ve şifreleri hatunda, o kullanıyor yani, öyle yazıyor maillerinde!- **
yazmış yine aynı yalanları.. ama bu sefer şizofren sevgilisi gibi olmuş o da..
birlikte yeni fotograflarını eklemiş falan maile. ** mailde de :
senle geçen yıllar kocaman bir hataydı..simdi nasıl mutluyum görebilmen için foto ekliyorum..rüyada gibiyim..vs vs yazmış. hatırlamıyorum her cümleyi. tam bir kabus! **
(aylar sonra, hiçbir cümlesine, mailine cevap yazmadığım için herhalde delirdi ki rüyalarıma dadandı şizofren.)
papayı vurdular gözlerimin önünde..
sanırım, istanbul cevizlibağdayız. 4-5 sene evvel e-5 kenarı boyunca yapılan yeşil çimlerin önünde, yanan yeşil kundura plazasının karşısındayız. arabalar vızır vızır geçip gidiyorlar. asker desen değil, bürokrat desen değilim.. birileri bana direktifler veriyor. "ne yaparsan yap, onu koru. vurulmasın o!" diyor bana.. papa bağdaş kurmuş oturuyor, cevizlibağ çimleri üzerinde. etrafında bir yuvarlak etten duvar var sanki. ben de, çelimsiz bir vücuda bürünmüş halde uzaktan seyrediyorum.
sonra nasıl oluduysa, papa ile ben dar bir oda veya bir koridor benzeri bir yerde başbaşa kaldık. o sırada, papanın vurulup kanlar içinde kladığını gördüm. olayın şokunu atlatana dek, ekipler bu küçük odaya giriş yaptılar. sonra uyandım.
az evvel gördüğüm rüyadır. tekrar üniversitede okuyorum ve derse girmişim. hocanın anlattığı hiç bir şeye anlam veremiyorum. "ya ben ne güzel takılıyordum nereden çıktı bu dersler" diye düşünüyorum. yanımdaki arkadaşa dönüp not istiyorum - vermiyor şerefsiz- öbür tarafıma dönüyorum insanlar bilemiyorum diye benimle dalga geçiyor. ulan ne dersi nası mezun olacağım ben diye dertleniyorum, ben bu hallere düşecek adam mıydım diye hayıflanıyorum. sonrasında uyanıp mezun olduğum jetonu düşünce yaşadığım rahatlama tarif edilemez...
haftada bir kez dağda çatışmaya girdiğimi görüyorum, yalnız elimde sadece kasaturayla 5-10 keleşli o. Evladını nasıl indiriyorum onu anlamadım. Hayırlısı be gülüm.
Zaman makinesi icat eden bbie, zaman makinesiyle dedesinin dedesinin bebekliğine gider. Şu meşhur dedeyi öldürme paradoksunu test etmek ister ve dedesinin dedesini, daha kundaktayken öldürür. Hiç gözünü kırpmadan yapar bunu. Geri döndüğünde yaşıyordur. bir paradoksu ortadan kaldırmış olmanın mutluluğu vardır üzerinde, bir de zamanda seyehat etmiş olmanın ağır yorgunluğu. Ancak bbienin kendisi farkında olmasa da senaryoda bir sıkıntı vardır. Ne o vücut kendisinindir, ne de geçmişi. Uyarmak ister onu yönetmen; ama, uyaramaz bir türlü. Belki de böylesi daha iyidir, bilmemesi... Yönetmen susar ve oyun devam eder. O günden sonra, bbie yeni bir hayata, farkında olmadan adım atmıştır bir kere. Uyandığında, bir düşünce bbienin aklını yer durur: ya gerçek hayatta da olan buysa?
yanında oturmuşum saçlarını okşuyorum, ellerim boynuna doğru geldikce nefes alışım hızlanıyor. gözlerimi kapatıp boynundan öpüyorum, öptükce kokusunu içime çekiyorum. rüyada, bunun rüya olmaması için yalvarıyordum. uyanınca yine uyumak hep öyle kalmak istedim.
Dun gece cok sevdigim bi insana ruyamda bazi seyleri bile bile seni seviyorum dedim ve sonrasini hatirlamiyoruk ama aniden uyandim saat 05:43 falandi galiba.
şüphesiz ki uçtuğum rüyalardır. eyüp'ten paris'e gizli bir geçit buluyorum, ama havada. terastan atlasam çakılırım diyorum, o an aklıma kendimi mancınıkla fırlatmak geliyor. ikea'dan mancınık malzemeleri alıp kendim birleştirerek kuruyorum. her şey tamam da mancığını hem tek başıma çalıştırıp hem de nasıl kendimi fırlatacağım diye düşünürken o sıralarda eyüp türbesine getirilmiş bir kılıç vardı, o aklıma geldi. onu alırsam kendim mancınıktayken ipi kesebilirim diye geçiriyorum aklımdan. türbeye dua etmek için gireceğim diyip kılıcı alıyorum. görenler oluyor ama sadece bakıyorlar. alıp kılıcı apartman terasına geliyorum, kendimi mancınığa yerleştirip ipi kesiyorum. havada bir 2-3 sn geçirip karşı apartmanın duvarına çarpıyorum. tam yere düşerken uyandım zaten.
geceleyin uyuyorum birden bir tıkırtı sesi geliyor. odamın kapısını açtığımda karşımda hiç tanımadığım bir adam bana bakıyor. birden afallıyorum ve adama vurmayı deniyorum. ancak yumruğum o kadar yavaş gidiyor ki, adam hep kaçıyor. sonra adam bıçağını çekiyor ve bana saplıyor. ardında bir daha, bir daha, bir daha ... yere yığılıyorum. ayaklarımı kullanamıyorum. ardından kardeşimin yanına gidiyor. gözlerimin önünde onuda bıçaklıyor. hiç bir şey yapamıyorum. sesimi çıkaramıyorum. gerçi ben öyle sanıyormuşum o gece uyurken sürekli bağıra bağıra küfretmişim. * işin enteresan yanı ertesi gün evimize hırsız girdi. tabi ki biz yokken.
bu gece yada bu sabaha karşı muhakkak görülmesi gereken lakin görülemeyen rüyadır.
en sevimli ve umut dolu bir batıl ın verdiği yetkiye dayanarak, ilk kez kalınan bir evde uyurken yastık altına anahtar koyulduğu takdirde güya rüyada evlenilecek insan görülür dedim ve koydum yastığımın altına anahtar.
evet rüya görmedim. ama iki saat uyudum kesin ondan oldu zira evleneceğim bir adam olacaktır mutlaka. *****
