Ulaştığın değil ulaşamadığın senin için önemli olur. Mesela tanımak istediğim inssanlarla tanıştıktan sonra soğumam bunun en güzel kanıtı. Ama sanırım bu duruma toplumdamaymun iştahlı olmak deniyor.
her şeyin başı gerçekten sağlıkmış.
dünya çok acımasızmış.
sevdiğiniz insanı bazen son kez gördüğünüzün farkına varmak çok acıymış.
anne ve baba sizi karşılıksız seven yegane varlıklarmış.
gerçek dost, iyi olduğumuzda değil, kötü durumlarda yanımızda olanmış.
iyi insan olmak için çaba vermek gereksizmiş, bu insanın içinde olacakmış.
kimse istediği insanla beraber olmayacak bunu herkes biliyor sadece öyleymiş gibi davranarak seviyoruz birbirimizi. zaten önemli olanda bunu seve seve yaşamak ve alışmak.
canımı yaktığı için kendime beynimin içinde sesli bile ifade edemez, aklımdan kovmaya çalışırken yazmak hiç kolay değil.
tıpkı cam kırıklarını avuçlar gibiyim. acısı tam da ciğerimde, sessiz ve yalnız...
insanların çoğunun benzer hayallere sahip olması, dolayısıyla benzer hayatlara sahip olmak için varını yoğunu ortaya koyup, didinmesi sonucunda da elde ettikleri(edebilirse) şeyin aslında safi mutsuzluk(ya da aptal mutluluğu) olması.
böyle olmayı reddeden insanın ise tüm çabasına rağmen bir süre sonra kendini boşlukta hissetmesi.
-hayatın boş olduğunu
-kendimi nedense beğenmediğimi
-bazı konularda muhalefet olduğumu
-inat için yapıcaklarımın sınırsız olduğunu
-kahve+çikolatanın mükemmel bir uyumu olduğudur.
