konuşamıyoruz diye bir ay boyunca kafayı yedim. karşılaştığımızda ise suratına ters ters bakıp ne derse bozdum. en son çekti gitti. ellerim titreyerek oturup ağladım ben neden böyle davrandım diye. evet normal değil.
bi tesadüf sonucu çok güzel bir fırsat yakaladım ve 3 ay karış karış ukrayna topraklarını gezdim durdum. yaz bitince tekrar türkiye semalarından giriş yapıp üniversiteye başladım . okulun 2. haftasıydı sanırım eve dönüp hüngür hüngür ağladım amk.
guns n roses ve incubus şarkıları dinledim, hiçbir derdim yokken ağladım. neden bir derdim yok ot gibi yaşıyorum dedim ağlamama kısık seste devam ettim.
Soğan doğradım az önce. Ağladıkça ağlayasım geldi, soğanlar bitti ben hala ağlıyorum falan. Sonra bir mesaj geldi, eski sevgilisine geri dönmüş şerefsiz. Hazır ağlamışken bir de ona ağlayayım dedim. Normalde hiç ağlayamam ama saatlerdir manyak gibi ağlıyorum, rahatladım. Yeni aldığım rimeli deneyeyim derken abartmışım zaten, Türkan Şoray kirpikleriyle ağlayınca makyaj aktı haliyle. Joker gibi oldum sözlük.
sözlükte yazarların en son ağladıkları hadise başlığını gördükten sonra yarım saat düşünülen sonra hadiseyi geç en son ne zaman ağladığımı hatırlayamam ve buna binayen ne biçim kızım ben diye söylenerek ağlamaktır.*
