aşkı kendine itiraf ettiğin anda onun tutsağı olursun sözlük. buda benim aşk felsefem. sevsen bile kendine itiraf etmeyeceksin, sürünmek istemiyorsan...
mesela; çok kez sevdim ama bir kere kabul ettim, hala yakamı kurtarmaya çalışıyorum...
aşk maşk yalan efendiler kendinize gelin ve bakın etrafınıza aşk dediklerimiz hep örtmeye çalıştığımız bir insanı bencilliğimiz yahut zaafımız değil mi?
eski ve o vakitlerde kıymetini bilemediğim için eskittiğim sevgilim vaktiyle " önemsemeni,gülümsemeni ya da siktir etmeni bi kenara bırakıp söylüyorum seni seviyorum.Bundan daha çok sevilebilirdin,bi insanın her şeyden vazgeçmesi için sebep olabilirdin ama beceremedin şimdi tüm bunlar için üzül istiyorum" demişti, üzülüyorum yahu sözlük.
beni seveni sevemedim, gittim hep bana aşık olma imkanı olmayan, yada kendimi aşık edemediğim heriflere sardım. üstelik hep seni seviyorum diye onlara da açılan bendim. bendekide ne şanssa bilemedim artık.
valla ilişkilerimde hiç kuul birisi olamadım. hep kovaladım, hep terk edildim falan. herkesin kuul takıldığı bir dünyada her gün binlerce insan "terk etti ühüh" diye ağlıyor. işe bak amına koyayım.
aşık oldum yüzüme bakmadı acı çektim süründüm kalbim yandı ağladım sızladım, karşıma biri çıktı o beni çok sevdi ona inandım güvendim onu tek bir gün bile sevmedim yanında kalbim atmadı ama o da benim çektiklerimi çekmesin diye onunla sevgili oldum, meğer sevmeyince olmuyormuş yürümüyormuş bitiridim ve şimdi tekrar aşığım bir başkasına ama onun aşkı ilki kadar acı vermiyor o da beni sevmiyor ama artık kimseden aşk dilenecek gücüm yok üstelik benden küçük! artık yoruldum...
son aşık olduğumu sandığımda iki saat filan ağladım. üç gün sonra kız seni seviyorum deyince bir daha aramadım. egolarımı zikeyim. biri seni seviyorum dediği zaman bir daha aramıyorum.
edit: bunu eksileyen arkadaşın ruh halini merak ediyorum. egolarımın yüksek olması mı gerekiyor sana göre yoksa egolarımı mı beğenmedin? ha egolarımı beğenmediysen ben de beğenmiyorum dedim zaten. diğeriyse senin aklını zikeyim.
