şehir yıkılıyor ayaklarının altında. elin, saçının rengine boyanıyor. güvenini portmantoda bırakıyor, bana bakıyorsun. boyundan uzun gölgelerle dolanıyoruz buzdan şehri. annen elinde tesbihle uyuyor. baban memur yüzünü askıya asıyor. her pazar yüzünde güneşi okuyan kim? ibrahim'in eline baltayı veren kim? şiir yazılıyor yasak sokaklarda. yüzün bulutların aleyhinde duruyor. sorguyu masada bırakıyor, şehri gizlice şerh ediyorsun. göğsünden bulvara çıkıyor nefesin, sen hala asaf halet okuyorsun. 'ben' diyorsun, 'biz' desen oysa gecekondular sökülür şehirden. ama sen, 'ben ibrahim'im, peki bu yıkılmayan put kim?' diyorsun. halbuki güneş evinden çıkmaz senin. sen, sevgilin ve dilinin ucunda durur yergilerin. çocuğuna isim verirsin sabahleyin. 'ibrahim' diyorsun. 'bu balta kimin?'
Bazen insan gerçekten düşündüğü insanı çok değer verdiği ve düşündüğü için kırıp , üzebiliyor.. benim yaptığım da tam olarak bu işte. Bazı şeyler istemeden nüksediyor insanın hayatında. Pişmanlık değil bu yazdıklarım üzüntü. Yapmamalıydın diyor kalbim ama o an ağzıma geleni söylemeliydim çünkü farkına varmasını istemiştim! Şimdi çok yakın ama çok mesafeleri olan birer yabancı gibiyiz. Yakıştı mı bize? Bence yakışmadı. iyi ol kadın, hep iyi ol.. işte özleniyorsun bil istedim.
