Çok sinirliyim. Aileme, kız arkadaşıma, çalışanlara. Hepsi beni delirtmek üzere programlanmış sanki. Kendimi dışarı atıp sabaha kadar ortalıkta gezinmek istiyorum.
sadece susuyorum. izliyorum. bekliyorum. içimde bir şeyler taşıyor ve ölene kadar, son nefesim çıkana kadar bağırmak istiyorum. ya da uyumak istiyorum. öyle günler geçsin ve olması gereken her şey olmuş olsun. öyle bir uyumak istiyorum yani. ama olmuyor. ben de yine susuyorum..
Yoruldum artık. Gün içinde onlarca hasta ile uğraşmaktan. Bazen herşeyi bırakıp bi sahil kasabasında domates yetiştiresim geliyor. Ama gözlerimi bi açıyorum ki yarı steril alanda 10 hasta ile neler yapmaları gerektiğini konuşuyo olarak buluyorum kendimi.
içinden geçeni söyle kalırsa yazık olur hayata küsüverirsin hüzünler senin olur bir seyler yapabilirsem güzel gözlerin için başından geçeni anlat masaldır benim için...
