(bkz: öğrencilik)
saldırmayın sakın, iş hayatı mumla aratıyor o amfilerde uyuklanan, fakülte bahçesinde ders kırmak için bahane arayıp aylaklığın dibine vurulan , finalden bi gece önce yusuf yusuf olunca kahveye sarılıp notlar arasında kaybolunan zamanları...
hiç yorulmadan futbol oynadığım günleri özledim.okulu, hayatımı, geçmişimi, geleceğimi düşünmeden top oynadığım akşamına yorgun argın eve gidip tek derdimin "yemek hazır mı acaba" olmasını özledim. küçük emrah olduk amk. entrye bak!
yakın bir arkadaşım 1 yıl önce annesini kaybetti. bazen bakıyorum ona şükür ediyorum. ben de uzun zamandır görmüyorum annemi tamam, sebepsiz hassaslaşmalara da neden oluyo arada bu durum. bu nedenle, içimde olan ama tanımadığım hassas insanı keşfetmiş oldum son birkaç ayda.
evet, kendimi en güvende hissettiğim yerde olmayı özledim.
anneannemi ozluyorum en cok,kalabalık dolan tasan sofralarımızı,tek derdımın dısarı cıkmak oldugu zamanları,sonra ünv.yıllarını, hatta her anını ,hayatın en guzel donemlerınden bırıdır cunku unv.yılları ,ozellıkle mukemmel dostlar edınıp donduysenız unutulmaz asla,mutlu gunlerımı sonra, hastalıgın bızı yıkmadıgı gunlerı,telasları ozluyorum birde ılk askın yarattıgı telasları..eski bir dostu sonra 23 seneyi ayrılmadan tuketıp bırgun anıden tukendıgımız eskı dostumu ama ıcten ice bellı etmeden ..
