Biri beni övdüğünde, özellikle de o övgüye layık değilsem çok utanıyorum. Mesela ortamlarda bir arkadaşım "ya onun da sesi güzeldir" diyince ulan şimdi söyle bakalım bi şarkı derlerse ne bok yiyicem diye düşünüyorum. En yakın örnek de babam bizim oğlanın ingilizcesi de çok iyi diye bi tanıdığa anlatırken adam hadi ya konuşsun bakalım diyecek diye aklım çıkıyor. Tamam bir zamanlar öyleydi lakin artık değil napayım öleyim mi lan?
Alışveriş merkezinden çıktığım an elimdeki gratis ve lc waikiki poşetlerini farkettigim an yerin dibine geçiyorum ya. Olamaz böyle eziklik, fakir hissediş.
Ortamlarda en iyi markalardan giyiniyorum derim kim bilecek diye düşünürken o poşetlerin kara bir leke gibi elimde olduğunu aklıma getiriyorum.
Neyse ki yanımda her daim beymen poşeti taşıyorum...
