italyan yönetmen michelangelo antonioni nin sinemada ölümsüzleştirdiği bir perpsektiften ve siyah beyaz donuk duygu dünyasından doğanın devinimine en derin hüzünlerlerle ve yalnızlıklarla eşlik eden karamsar bir kişidir. rüzgarda sallanan ağaç dalları onun içinde bulunduğu umutsuzluk ve karamsarlığın dışavurumudur aslında. uğradığı hayal kırıklıkları, yenilgileri ya da tatsız ve yalnız geçen günlerini görür orada. artık içselleştirdiği metaforuna bakıyordur gözleri. hiçbir şey hissetmeden bazen saatlerce, elinde ortasına kadar içilmiş bir sigara ile pencereye yaslanmak ve yaprakların hışırtısını dinlemekse çoğu zaman onun bulmak istediği huzura hüzünle uzanmaktır...
