amadeus mozart'ın sıkıntılarını düşünerek bestelediği mükemmel yapıt. ayrıca chopin cenazesinde kendi bestelediği funeral march'ı değil de bunun çalınmasını vasiyet etmiş.
şöyle şişkince bir egoya sahip birine izlettirilmesi gereken filmdir. çaresizliği zayıflık olarak gören bu tip insanların filmin sonunda yüzünün alacağı hal, kolay rastlanmayan bir manzaradır.
film için ise söyleyebileceğim tek şey, sıcak yuvanızda ayağınızı uzatıp otururken aynı anda, insanın aklının ucuna bile getirmek istemediği mekanlarda olup biten bir takım sıkıntılı gerçekleri şamar gibi suratınıza vuran bir film.
bu dahil, bütün yorumları unutun ve oturup bir gün izleyin.
2000 yılında aynı isimli romanından sinemaya uyarlanan trajedik filmdir. mutlu olmak yasaktır filmde.
ayrıca müthiş bir soundtrack' a sahiptir.
film hakkında bir sürü not vardır ;
-roman yazarı hubert selby jr. filmin sonunda kısa bir süre görünmüştür o itici gülümsemesiyle. ve filmi kitabından daha başarılı bulduğunu itiraf etmiştir.
-yönetmen aronofsky' nin annesi de filmde kısa bir rol almıştır.
-amerika' da gösterime girdiğinde 17 yaş sınırı konulmuştur ki bu sınır filmin tehlike boyutunu gözler önüne serer. (ben seyrettiğimde 18 idim. bir daha seyretmeyeceğim diye söz vermiştim kendime.)
-filmin başrol oyuncusu jared leto film için 15 kilo vermiştir.
-filmin yönetmeni başrol oyuncularından film çekimlerinden birkaç ay önce sevdikleri şeyleri yapmalarını yasaklamıştır. böylelikle çok istedikleri birşeye sahip olamamayı hissetmelerini istemiştir. (yönetmen budur)
belki de hayatımda izlediğim en güzel ilk beş filmden birisidir kendileri. soundtrack gerçekten inanılmaz bir bütünlük oluşturuyor ve oyunculuk , kamera çekimleri , senaryo , konu hepsi mükemmel. izlemeyenler mutlaka izlemeli bence. ve benim fikrimce film ile oscar'a aday gösterilen ellen burstyn'den çok jared leto'nun oyunculuğu güzel. Filmde eksik bulduğum tek yön ise uyuşturucu hazırlanılan ve kullanılan sahnelerin çok kısa süreli yapılması. tam bir izlenilesi film.
Anahaber bültenlerinin soundtrack'ini mundar ettigi perspektif bakış açısı ile izlerken etkilenmeyen birinin olmadığına inandığım 2000 yapımı tematik filmler arasında sonu en kötü ve bir o kadarda gerçekçi olan.önemli olanın hayatın getirdiği noktadaki davranış biçimin değil,sürüklendiğin noktadan kendine gelebilme cagrilarina cavap vermenin olduğu uyusturucu ve bağımlılıkların esiri olmuş hayatların dramatik oykuleriyle anlatan ve izledikten sonra sonunun etkisiyle 1 hafta gülemeyeceğiniz izlemesi filmdir.
insanda titre ve kendine gel etkisi yaratan ve uzun süre etkisinden çıkamayacağınız bir film. en uygun yerlerde başlayan clint mansell in sountrack ı kısa süreli ürpermelere neden olabilir. 4 karakterin en sonda cenin pozisyonu almaları ise iyi bir mesajdır.
çıkarılabilinecek iyi iyi sonuçlardan birisinin, hayatın amacı olmalı, hayatın amacı gelip geçici şeyler olmamalı,
şimdi nereden buraya geldik, filmdeki anne, hayatının amacı olmadığı için tv programına adapte olmuş durumdadır,
sonuçlarını anlatmaya gerek yok herhalde, filmi izleyenler anlamıştır..
kurgusu ve oyunculukları çok iyi olan fakat senaryosu bunların yanında çok yavan ve basit kalan film. madde bağımlılığıyla ilgili seminerlerde, okullarda falan izletilebilecek bir filmdir.
bır ruya ıcın agıt.. summer overture...
uyusuturucu kotudur! soylemi bir işe yaramaz boyle filmler daha etklıleyicidir... en sonunda bagımlı herkes cenin gıbı kıwrılır...daha ıyı bır son olamazdı sanırım...
clint mansell in soundtrack inin gölgesinde kalmış bir film. Filmin ilerleyişinde ki akıcı olması beklentisinin aksine burada asıl amaçlanan farklı çekim teknikleri ve ses efektleriyle vurucu sahne özelliklerinin bulunması. Filmi izledikçe insan ister istemez o gerilen psikolojinin içinde buluyor kendini.
hepimiz bu filmin içindeyiz. takıldığımız sözlük, facebook, sigara, alkol.. birçok tutkumuzun yanlızlıktan kaynaklandığını yuzumuze vuran bir film. televizyondan cikanların guldugu sahne paha bicilemez..
insanın bağazını düğümleyen, izledikten sonra uzun bir süre kendine getirmeyen, uyuşturucu bağımlılığının ne illet birşey olduğunu çok beter bir şekilde anlatan mükemmel ötesi filmdir. sadece uyuşturucu değil aslında bazı hayallere olan bağımlılıklarımızı, başka insanlara olan bağımlılıklarımızı, paraya olan bağımlılıklarımızı, hepsini öyle feci bir şekilde anlatıyor ki film bittikten sonra üstünden tır geçmiş gibi oluyor insan... ayrıca film öyle depresifdir ki insanı durduk yere depresyona sürükleyebilir.
editledim: filmin müziği de fenomendir. bir müzik bir filme bu kadar uyabilir ancak.
ana haber bültenlerini izlerken; acılı haberler çıkınca aklıma gelen film. müziği unuttum ismen bilmiyorum lakin acayip damar, her şehit haberinde veya toplu facialarda veriyorlar arkaya, içim paramparça oluyor... *
