türkiye'nin yüzakı bir eserdir. yaratıcılık, akıcılık, büyüleyici bir hikaye.
okuyayım diye işe geç kaldım. halen bitiremedim. sanki bitirince bir düşten uyanıp öylece kalacakmışım gibi geliyor.
diğer kitaplarına göz diktim bile.
(#8456230) daha önce de bahsettiğim gibi hayatımı fazlasıyla etkilemiş bir romandır. yaklaşık 7-8 yıl önce bu kitabı ilk okuduğumda kafamda oluşan soru işaretileriyle bir şiir yazmıştım. bu gece eski defterleri karıştırırken bu şiire rastladım.
dönüp duruyor işte sadece,
dönüp duruyor.
bir kaplumbağa kustu onu bir uçurumun kenarından.
o ise kendini kaplumbağadan büyük sayıyor.
kaplumbağa sadece susuyor, ağzını açtımı kusuyor.
daha fazla boktan dünya kusmamak için
ağzını kapalı tutuyor.
seviyor uçurumlardan aşağı yuvarlanmaları
ve oyuncaklarla oynamayı.
ama o kadar ağır, büyük ve küçük ki bedeni
duruyor istemsizce.
sadece bir nokta o alev topları kusabilen
biz ise boşluklarız onun etrafında, fark edilmeyen.
duruyordu ve hayal ediyordu,
o kadar çok duruyordu ki hayalleri büyüyordu.
sonunda kendi yarattığı kendi elleriyle gelip boğdu onu.
o ise hala kimin kimin düşü olduğunu düşünüyordu.
şiiri buraya geçirirken fark ettim ki şiirde büyük miktarda stephen king etkisi de varmış.*
neyse bu da böyle bir anımdır diyerek bağlayayım bari.
kitap yazarı bir arkadaşımla tuyap kitap fuarına gittiğimizde ilk yaptığı, bu kitabı elime tutuşturmak olmuştu. aldım tabiki tavsiyesi üzerine ve okudum. bugüne kadar okuduğum romanların yanında hatrı sayılır bir mertebeye geldi kendisi. gerçekten mükemmel bir kurguya sahip ve yazıların içinde kayboluyorsunuz. kitabı bitirdikten sonraki cümleniz ise: "inandığım zaman her şeyi yapabilirim, her yerde olabilirim." oluyor.
ihsan oktay anar'ın ilk romanı olan bu şaheseri, kanımca herkes okumalı.
ihsan oktay anar'ın şahane romanı. okuduğum en farklı türk edebi ürünlerinden. isminden hiçbir şekilde içeriğini tahmin edememek de cabası. bitirince bir koşu anar'ın yeni romanını aldırması da yan etkisi.
yıllar önce dayımın elime tutuşturduğu, okuduktan sonra bir süre uzun ihsan efendi gibi uykulara yatarak gözümde canlandırmaya çalıştığım, daha sonra da defalarca yeniden okuduğum ihsan oktay anar kitabı. izmir' deki adam mı düşlüyordu uzun ihsan'ı yoksa uzun ihsan mı kurguluyordu onu zihninde, biz mi gerçeğiz yoksa onlar mı? içinden çıkılmaz bir muamma.
kitabın bir yerinde de oyunla domuz eti yedirilen hınzıryedinin ettiği bir beddua vardır ki akıllara zarar. "ömrünüz âh edip vâh işitmekle geçsin, burnunuzun sümüğüne bereket olsun, mekânınızda baykuşlar banlasın, gömleğiniz alev olsun, her parçanız bir kurdun ağzında kalsın, allah size uyuz versin de kaşınacak tırnak vermesin, kefeniniz kara bezden olsun, iki gözünüz bir delikten baksın, sûr üflendiğinde hiçbiriniz duymasın..''
birde hep merak etmiştim galata kulesi'nden çıplak gözle görülebilen arap ihsan'ın gemisini. sanırım kitabın filmi çekilecekmiş. geç bile kalındı zaten, darısı diğer ihsan oktay anar kitaplarının başına...
garipliklerle dolu absürd bir öykü zinciri. bir çok anlamsız olay, bunun bununla ne ilgisi var derken birbirine bağlanıveriyor.düşünme ve düşlemenin sentezlendiği masal.
binbir gece masallarını sevenlerin bu kitabı da seveneceklerini düşünüp düşlüyorum.
ihsan oktay anar ı tanıma şerefine nail olduğum kitaptır. okurken hayal ve düş kurduran, yeraltı ve yerüstü karmaşası yaşatan, güldüren, düşündüren uslubuyla kendine aşık ve hayran bırakan bir acayip masal.
okumak için çok geç kaldığımı düşündüğüm roman. tarihi romanları okumayı seven, ilgi duyanlara tavsiye edebilceğim hoş ve sürükleyici bir kitap. bir çırpıda bitivermekte.
güzel kitap.. lakin beklediğim kadar değildi.. ara ara anlatılan hikayeler güzeldi.. onun dışında bir yenilik yaratıcılık yok.. osmanlı dönemindeki istanbulu görmek açısından da hoş bi kitap...
postmodern edebiyat'ın türkiye'deki başkenti.
olağanüstü sözcüğünün gerçek anlamını verdiği ender şeylerden biri.
kafa yormak, düşünmek için okumanın bir numaralı adresi.
hem bir solukta okunmak istenen hem de her cümleyi defalarca okuma isteği uyandıran kitaptır. okuyanlar arasında çağdaş türk edebiyat'ında yeni bir çığır açtığı görüşü yaygındır. iç içe geçmiş öykülerin aynı çatı altında ustalıkla birleştirilmesi ise takdire şayandır.
aklımda ebrehe karakterinin ''bilme tutukusu insanları nasıl bir sona sürüklüyor. görmek, duymak, bilmek ve öğrenmek isteyen şu zavallı cerraha gösterilmeyen saygı, sadece karanlığı, soğuğu ve sessizliği algılayan ve hiçliği bilen bir cesede gösteriliyor.'' sözüyle birlikte birçok sözler,düşünceler bırakmış,muhteşem ötesi bir kitaptır.kurgusu öyle bir noktaya geliyor ki bazen,kesinlikle bunu unutmamalıyım,burayı atlamamalıyım diye düşünüp,okumaya çalışıyor insan.kitabı okuma süreci çok zevkli ama asıl işkence bittikten sonra başlıyor.insan böyle bir kitabı okuduktan sonra şimdi neyi okuyabilir ki?nasılda kaldı o tat...
yazar, bu romanda ben büyük bir romancıyım diyor. okuyucu da bu romandan sonra sen büyük bir romancısın diyor. uzun uzun anlatılmalı, saygı duyulmalı, özenilmeli ve kadri kıymeti bilinmeli.
ayrıca bu kitabın yazarının enteresan şekilde hiçbir tv kanalına çıkmaması, gazetelere mülakat vermemesi de vakidir. bu da kendisine has değerin ifşasıdır. (değer derken, hem anlayış hem paha...)
