3 hafta yattım, gerçekten büyük işkence. Yarım saat telefon kullanma, 15 20 dakika hastane bahçesine çıkma izniniz oluyor. Sonra istediğiniz her şeyi yiyemiyorsunuz zaten maddi durumları hayli düşük insanlarla birlikte kalacaksınız muhtemelen orada, bu eylemi biraz utana sıkıla gerçekleştireceğinizi düşündüğünüzden kimseden farklı bir şey yemek istemeyeceksinizdir. Yatanların -zeka geriliği olanları saymıyorum- kültür seviyeleri hayli düşüktür, ilk hafta çıkmak için can atacaksınız ardından o durumla çıkamayacağınızı anladığınızdan itibaren iyileşmiş numaraları yapmaya falan başlayabilirsiniz. Ara öğünlerle birlikte 6 öğün beslenirsiniz tabi eğer 18 yaşından küçükseniz bu da 3 haftada 12 kilo almanıza sebep olabiliyor o yüzden dikkat edin derim, başarılar. El işi yapmayı öğrenebilirsiniz orada bir süre sonra sıkıyor ama sıkılana kadar sevdiklerinze incik boncuk yapabilirsiniz ya da kendinize.
Edit: Benim yattığım hastane Yenimahalle Eğitim ve Araştırma hastanesiydi ve yemekleri harikaydı bir hastaneye göre, koca serviste sadece 10 kişi kalıyordu ve herkes kendi odasında ona refakat edecek biri ile kalıyordu. Kendinize zarar vereceğiniz herhangi bir şey oda da bulundurmanız yasaktı şampuanı bile sadece duş alacağınız sıra isteyebiliyordunuz haklılarda bu konuda çünkü ben orda yatarken sorunlu bir arkadaş şampuan içmişti kendine zarar vermek adına. Aynayı bulundurmayı geçtim bakamıyorsunuz bile, pencerelerdeki yansımalarınızdan saçınıza çeki düzen verebilirsiniz ancak. Haftada bir abur cubur günü olurdu bu günlerde kendime değil durumu olmayan arkadaşlara bir şey aldırırdım anneme çünkü orada kalan 10 kişinin 4'ü anne babasını kaybedip yetiştirme yurdunda kalanlardı, ülkenin en doğusundan kalkıp ankaraya kadar gelen vardı çocuğu iyileşsin diye bu sebeplerden ötürü orada durup benim yerime gelecek hastayı bekletmek zoruma gidiyordu ancak en acil durumda olan da bendim. Oranın hapishane gibi olması yetmezmiş gibi otistik bir arkadaşımızın sabahtan akşama kadar Hande Yener'in deli gibi şarkısını hemşirelerden çalmalarını istemesi ve çalmadıkları takdirde çıldırıp yatağa bağlanması durumları daha da zor hale getiriyordu. Oraya intihar ettiğim için yatmıştım ancak psikilojim bozuk değildi fakat orada kaldıkça psikolojim daha çok bozulmaya başladı. Fakat sonlara doğru alışmıştım benden yaşça küçük ilgi manyağı değer bilmeyen bir psikopatla arkadaşlık kurmuştum durumları daha iyi hale getirdi, şimdilik bu kadar aklıma geldikçe bir şeyler, eklerim.
Bazi ailevi sebeplerden dolayı, ziyaret amacli 2 ay icinde haftada en az 3 kere bulundugum yer. Size nasil söyleyeyim hani derler ya düsmanima gostermesin diye gercekten öyle bir yer. Bulundugum yer nispeten daha hafif hastalarin yattigi bir klinik olsa da gördügüm, duydugum olaylari hayatim boyunca unutabilecegimi dusunmuyorum. Belki anlikta olsa tüm sıkintilarini unutup o insanlara derman olmak istiyorsun. Hemen hemen cogunla konusma firsatim oldu ki cogu da sizinle konusmak icin can atiyor. Oyle hikayeler var ki biz derdimizi sikelim.
Isin faydasi var mi sorusuna gelirsek, maalesef gram faydasi oldugunu dusunmuyorum. Verilen ilaclar, elektro soklar sadece uyusturuyor. Kendi hastamiz ve oradan tanistigimiz insanlarda hicbir iyiye gitme görmüyorum sahsen. Ama benim tanistigim hastalar genel olarak major depresif olduklari icin bu durum onlar gecerli demem daha dogru olur. isin özü, umarim hicbir insan burada tedavi gerektirecek olaylar yaşamaz.
Kendimi hiç hasta gibi hissetmiyorum ama konuştuğum son 5 doktorun 3 ü beni buraya yatırmak istediğini söyledi.
Sebep olarak da kendime zarar veriyormuşum vb vb..
Noldu peki.. Bir sene boyunca verdikleri ilaçları kullandım ve şimdi daha da kötü hale düştüm. Üstelik bırakamıyorum da.
