gecelerin zifiri sessizliğinde bir çıt sesiyle ürkülen zamanlar vardır. şimşek çakar gökyüzü boşalır ya işte böyle bir geceydi...oluklar mazgallara dik ama korunaklı şelaleler gibi akıyordu ve toprağa karışıyordu yağmur..
pamuk prenses sıcak yatağında yarı şuh yarı uykulu dönüp durmaktaydı. şöminede yanan ardıç ağacının kokusu ve çıtır çıtır sesi zihninde kor ateşten küçük şuh depremlere yol açıyordu. yıllardır onsuz uyuyamadığı pinokyo'sunu gögüslerine sıkıca bastırıyordu. pinokyo'nun burnu sert ve uzundu. üstelik çok yalancıydı. özellikle kendine yalan söyledikçe burnu uzuyor, sonra hatasını kabul edince de eski haline dönüyordu...özellikle de geceleri. gökyüzü yarılacak gibi şimşekler çakıyor, dışarda kıyamet kopuyordu. pamuk prenses pinokyo'sunu göğsünden bacaklarının arasına doğru götürdü ve sıkıca kıstırdı.
pinokyo'nun seri halde yalan söyleyip bundan töbe ettiği zaman işte bu andı.. ve öyle de yaptı. prenses artık yatağında hem mutlu hem de huzurluydu.
-fin-
