küçüğünün bile can yakıyor olduğu iğrenç his. zamani geri almak falan istersiniz genelde. bir de keşkeler vardır ki pişmanlığın özetleridir diyebiliriz.
çok şey var o kadar çok ki lise hayatımın 3 senesine tekabül ediyor.
insan yıllar öncesi yaptığının tekrar tekrar önüne gelmesi ne demek çok iyi anlıyor.
Anannem bizde kalıyordu ergenliğe yeni girdiğim zamanlardı. Anlaşamazdık o çocuk gibi olmuştu bense malum. Çok üzdüm onu bikaç keresinde ağladı. Hala unutmam. Dilim kopsaydıda yapmasaydım diyorum. Şimdi aklım olsa yapar mıydım hiç ? Çok pişmanım. Bunu yazarken bile hala içim yanar. Kendimi bu yüzden hiç affetmedim.
insanı kendine küstüren davranışlardan biridir. bazen hiç yapmayacağınız şeyleri yaparsınız sonra pişman olursunuz. bazen yapmanız gereken şeyleri yapmazsınız yine pişman olursunuz. ama en önemlisi kalp kırmak, kalbini kırdığımız kişi öldüğünde çok pişman oluyoruz. o sebepledir ki kalp kırmamaya hep dikkat etmişimdir.
çoğu insan yaşar malesef bu duyguyu. bazı pişmanlıkların telafisi varken; bazılarının yoktur, ya da telafi etmeye gücün yoktur. hatalarından habersiz, kendini hala doğru yolda zannedenlerden olmaktansa; acı verse de pişman olabilmek de güzel bence.
keşkesi iki türlü olan pişmanlıktır. keşke yapmamış olsaydım veya keşke yapmış olsaydım gibi. daha da örnekleri çoğaltılabilir. ben hayatta asla pişman olmam sözünü kibirlik olarak görüyorum. ya biz birer aciz kuluz. pişman olabilirim, büyük konuşmayayım desen ölür müsün yani. anlamıyorum. kötü bir histir. ama pişman oldum diye her şeyi koyvermek gerekmez.
tevbenin diğer adı. bir günah işlediğinizde vicdanınız sızlıyor ise ve çok üzülüyorsanız bu tevbedir. lakin tevbe yetmez; günahınızı rabbinize itiraf edip mağfiretini istirham etmeniz gerekir ki bu da istiğfardır. tevbe ve istiğfar birbirinden ayrılmaz.
pişmanlık asla kaçamayacağın bir canavar, elleri bazen öldürür, bazen sertçe yakalar..
bugün yaşanan tatsız olaylar için herkesten özür değil, af diliyorum. bu küçük kardeşinizi bağışlayın lütfen. ölüm hariç her şeyin bir çaresi var. henüz ölmedik. yaşıyoruz hepimiz. neden mutlu olmak yerine mutsuzluk aşılıyoruz kendimize, birbirimize? neden?
her fısıltı, her geçen saat, itiraflarımı belirliyor. bu sadece bir rüyaydı.
"Kalan son eşyalarımı toplamak için son kez o eve gelmiştim Bir daha gelmeyeceğimi bilerek. Odama girdim koltuğun altında bazen bir şeyler sakladığım geldi aklıma oraya da bakmak istedim. Koltuğun arasında sıkışmış bir şey gördüm uzandım aldım,en sevdiğim saatimdi. sonra oturdum bir kaç hafta önce anneme o saati evi toparlarken kaybettiğini düşünüp uzun uzun bağırmıştım. Belli ki ben düşürmüşüm o araya. Oturdum son kez baba evinde bağıra bağıra ağladım. Şimdi ne değeri kaldı saatin ne de önemi. Pişmanım it gibi pişmanım bağırdığım her dakika için....bununda önemi yok artık bitti, bittik"
Eğer haklı olduğunuzu sanıp haksız çıkarsanız var ya işte o zaman mahveder insanı. Yeşilçam filmi gibi olur ortam. Affet diyemezsiniz o kişiye. Sonrası malum;
insan yaptığından değil yapmadığından pişman olur deniliyor. yalan. bazı şeyleri yapmamak belki de daha iyi olabiliyor. o bakımdan yapılan bir şeyden pişman olmamak için kılı kırk yarıp düşünmek gerekiyor. yoksa keşke hiç bulaşmasaydım denilecek durumlarla karşılaşabiliyor insan.
