bir haftadır izlemekteyim kendisini. gelip gidip gelip gidip duruyor kendisi. kafayı uzatıyorum pırrr...
hani dese ki "bak ben buraya yuvamı yapıyorum, kardeş kardeş geçinelim olur mu?" o zaman çok sevinirim dünyalar benim olur. ama geliyor gidiyor beni gördükçe kaçıyor çok üzülüyorum.
sabah kuş sesleriyle uyanmak gibisi yok, her sabah böyle bir şey olması müthiştir. çocukken yapmışlardı bir keresinde pencereme yuva. çok heyecan vericiydi. yine olsun istiyorum aynı şey, ama bir yandan düşünüyorum ulen ya yanlışlıkla ters bir hareket yaparsam ve yuvasını bozarsam...
ah be çok büyük bir karar aşaması...
kafamı uzattığımda tüymek yok ona göre! anlaşabilirsek...
