haftanın yedi gününden, bir tanesi olan ve insanın amaçlarına ulaşması için yapması gerekeni yaptığı ve iyi yaptığı sıradan bir eylem.
pazar gününün tatil olması insanlık tarihiyle başlamaz, kapitalist ekonomilerin, insanı tüketim robotu haline getirmek istemesi ile başlar.
siz boş olun ve tüketin diye haftanın iki gününü tatil ederler, beş günde kazandığınızı, iki günde geri alırlar. beş gün verip, iki günde geri almak denir buna, yani hep almak.
ya veren olacaksınız ya da çalışıp kendinize birşeyler kalmasını sağlayacaksınız.
şuan binanın izolasyonunu yapan kişilerce, şarkılar türküler patlatılarak gerçekleştirilen durumdur. ya işçiler çok zor durumda ve bir gün daha iş bulabilmenin sevincini yaşıyor ya da sinir krizi geçiriyor. ayrıca her pazar çalışılmaz, yani haftanın her günü çalışılmaz. bünye kaldırmaz ki zaten yasalarda da görülmektedir. en az 1 gün tatil şarttır.
Dünyanın en boktan duygusudur. Hele ki dışarda bahar havası varsa hiç çekilmez. Kardan, kıştan, soğuktan, yağmurdan bık, pazar günü hava muazzam olsun ama sen bu güzel havayı değerlendireme. Sikerler böyle işi.
sokaklarda sizin gibi pazar günü çalışmak zorunda olan insanlardan ve köpeklerden başka kimse yoktur. bir sessizlik, bir durgunluk çöken sokaklarda iş yoluna koyulmakla başlanılacak günlerdir.
çok insan için normal ve rutindir.
pazar günleri dışarı çıktığımızda türlü çeşitli insandan hizmet alıyoruz. alışveriş merkezleri açık, yeme içme açık, kış boyu dershaneler açık, ne bileyim say say bitmez. buralarda çalışan insanlar istisnai olarak bir pazar günü çalışıyor değiller. her pazar çalışıyorlar. haftanın herhangi bir günü telafi ediliyor mu bu çalışma? bir kısmı için o bile kuşkulu üstelik.
müzik dinleyip eleştiri yazmak gibi işlerse, pazar günü amacından sapmayan, dışarı çıkıp toplu taşıma araçlarında sürünüp o esnada ilginizi çekmeyecek bir şeyler üzerine sadece para için yapılan bir eylem ise, pazar gününü zehir edecektir.
Pazar günleri çalışmayı seviyorum. Cuma günleri çalışmaktan nefret ediyorum. herkesin dinlendiği bir günde çalışmak herkesin sana olan ihtiyacını azalttığından senin üzerindeki iş yükü de azalıyor. hem herkes uyurken hatta güneş doğmadan yola çıktığında horul horul uyuyan insanlara rağmen "vay be ne iradeli adamım" deyu kendinle gurur duyup şehrin kendine has sesini duyabiliyor kendine has kokusunu içine çekebiliyorsun. hem sanırım sözlükteki kafayı sekizi çağrıştıran eylemle bozmuş kesim de uyuyor. bu açıdan sözlükte bir şeyler okumak da zorlaşmıyor. hasılı Pazar günlerini çalışarak geçirmek kadar güzel bir şey yok...
3 hafta da bir çalışsam da sinirlerimi zorluyan olmuştur. evet evet sinir bozar. çünkü kedilerin bile akşamdan kaldığı, köpeklerin araba lastiklerinin yanında yatarken kafasını kaldırıp ibnemsi bir tebessüm ile ' bugün işe gidilir mi be hacı' demesi zoruma gidiyor. kaldıramıyorum! köpeği sikip, kediyi kesesim geliyor. sonra anneme şikayetler geliyor; senin oğlan pazar sabahları sakin olduğundan hususi kalkıp, güzel kıyafetleriyle güzelim köpekleri sikiyo. satanist satanist tavırlar içinde. bunları istemediğimden, sakince caddeden karşıya geçip servisin gelmesini beklemek zorunda olduğumu biliyorum.
açıkçası pazar günü çalışmak çok koymuyor. asıl koyan diğerlerinin çalışmaması. sabah yola çıkmışsın işe gidiyorsun. etrafta kimsecikler yok. siz bilmezsiniz tabi o durumu. ben de bilmiyordum çünkü. çalıştığım ilk pazar gününü unutamam. 'darbe mi oldu ulan , sokağa çıkma yasağı mı var, nerde bu millet' diye düşünmüştüm. korku içerisinde ilerlerken gözleri çapak dolu dershaneye giden öğrencileri gördüm. rahatladım. öğleden sonra telefonum çalmaya başladı. güne yeni başlayan arkadaşlarım uykulu bir şekilde 'şuraya gidelim mi lan' diye sorup 'çalışıyorum ben' cevabını aldıklarında adeta şoke olmuşlardı. inanamadılar. amacımı sordular. garipsediler. afedersiniz taşak geçtiler.
uzun süre cumartesi dışarı çıkmalarına ayak uydurmaya çalıştım. ama olmadı. bünye yorgun düşüyordu. ertesi gün az uyumanın da etkisiyle mor göz altıyla takılmak iş hayatımı olumsuz etkiliyordu. mecbur bıraktım. çektim elimi eteğimi istanbul gecelerinden.
izin günüm hafta içi. herkes çalışırken veya okuldayken ben izin yapıyorum. ne güzel değil mi? birlikte bir şeyler yapabileceğim hiç kimse yok. 'ne yapsam ne yapsam acaba? hımm. işe gidim lan bari' deyip haftanın 7 günü çalışıyorum. hee işimden memnun değil miyim? çok memnunum. zaten olmasam allah ın kulu yaptıramazdı bana. ama pazar günü niye çalışıyoruz ulan niye?
hadi şimdi sorun olmaz. kimsenin sorumluluğu yok üzerimde. ilerde evlenip sezercik gibi bir çocuğum olduğunda ne olacak? pazar günü sokağa çıktığında arkadaşlarının babalarıyla birlikte pikniğe gittiğini görünce gelip sorgulamayacak mı? sorgulayacak tabi. zeki çocuk o. babasının oğlu. sorduğunda, önce boynumu büküp hanıma bakıcam. hanım çaktırmadan ağlarken ben sezerciğe dönüp 'bunun sebebini anlamayacak kadar küçüksün yavrum' diyeceğim.
eziyetin en büyüğüdür. sabahın bir körü uyanıp bomboş yollara çıkıp işe gitmek fena koyar. perdeleri kapalı evleri görüp sıcak yatağında uyuyan insanları düşünürsünüz. pazar pazardır ve pazar günü çalışsanız bile esnersiniz, uyuklarsınız, oflayıp puflarsınız, sizi çalıştırıp evinde kıçını devirip yatan şahısları saygıyla(!)anarsınız.
genellikle tatilleri pazartesi veya salı olan kişiler pazar günü kıçını devirip yatan çalışanlara nispet olsun diye hafta içi de o kıçını devirip keyif çatar.
