dün akşam yine iş çıkışı bindiğim otobüsle eve dönmekte idim. otobüs her zamanki gibi tıklım tıklım idi. şoför tarafında ve şoförün 2 sıra arkasındaki koltukta genç bir abla ve takriben 4-5 yaşlarındaki oğlu oturmakta idi. bir müddet gittikten sonra ufaklıktan " anne çişim geldi." feryatları yükselmeye başladı. hanım ablamız hiç istifini bozmadan çantasından ufak bir pet şişe çıkardı. sonra oğlunun iç çamaşırını hafiften sıyırdı ve milletin gözü önünde ufaklığın pipisini pet şişeye soktu işesin diye. yavrucak bir güzel rahatladı. ablamız işlem bittikten sonra pet şişenin kapağını sıkıca kapadı ve çantasına attı. gene çantasından çıkardığı ıslak mendille elini sildi. bir müddet sonrada otobüsten indiler. (bkz: bu da böyle bir anımdır)
birkaç ay önceydi. her zamanki gibi yine bir istanbul-bursa arası yolculuktu.
neyse işte, yolculuk hep olduğu gibi başlamıştı ancak tam ön koltuğumda çocuklu bir kadın vardı. çocuk deli, manyağın teki amına koyim. daha otobüs hareket etmeden yaptığı hareketlerden belli etmişti bela olduğunu. çocuk diyorum ama çocuk demeye bin şahit gerek. bildiğin arjen robben'in kafasını ufak bir bedene takmışlar, çocuk diye milleti kandırıyorlar. işte bu psikopatın otobüsün hareket etmesiyle ağlamaya başlaması bir oldu. ama nasıl ağlıyor, öyle böyle değil. full stereo ağlıyor bebe. sanki götüne hoparlör takmışlar, avazı çıktığı kadar bağrıyor. annesi susturmak için elinden geleni yaptı. bir sürü vaatler sıraladı; dondurmalar, halleyler, kolalar. onlar yetmedi bu sefer kadıncağız tehdide başladı bebeyi, her türlü sivil ve askeri gücü tehdidinde kullandı. ''aha bak polis geliyor, şimdi asker amcalar gelecek çükünü kesecek'' dedi ama çocuk anarşist ruhlu amına koyim. başkaldırdı, isyan etti. nasıl birinin tohumuysa artık ''babamı isterim'' diye inlemeye devam etti. anne çaresiz, anne perişan.
tüm otobüs ahalisinin kafaları çocuğa dönüktü. herkeste bir cıkcıklama, ''çok şımartmışlar'' tespitleri yapan bilinçli amca ve teyzeler. çocuğu susturup otobüse bir huzur vermek için elinden gelen her türlü şebekliği yapan bir muavin. tüm otobüs seferberdi çocuk için. arada bir annesi, en yakınında biz oturduğumuz için arkaya dönüp ''sizi de rahatsız ettik, kusura bakmayın'' diyerek özür diledi iki de bir. kadın mahçup. sonra kadın daralmış olacak ki su almak için yerinden kalkıp muavin'in yanına doğru kendi gitti ama oğlan ''babam'' konulu ağlamasına tek başına kalmış olsa da devam etti. o sıra yanımda oturan ve o ana kadar sesi çıkmayan, yaşlı, ramiz dayı görünümlü amca, ön koltuğa doğru eğildi. çocuğun omzunu dürtüp kendine doğru bakmasını sağladı ve sadece üçümüzün duyacağı lafını söyledi:
- eğer biraz daha ağlamaya devam edersen ırzını belanı sikerim lan senin, pezevengin evladı.
amcaya baktım, tekrar sakince arkasına yaslandı. çocuk bir daha inene kadar ağzını dahi açamadı. arada bir göz ucuyla amcaya korkuyla bakmaktan başka kıpırdayamadı bile. tüm otobüs rahatladı. çocuk dumur halini otobüsten inene kadar devam ettirdi. ve ben, atalarımıza bir kere daha hak verdim: ''nush ile uslanmayanı etmeli tekdir, tekdir ile uslanmayanın hakki kötektir.'' gerçi köteğe gerek kalmadı ama o da başka bir sefere inşallah.
dün akşam iş dönüşü bindiğim tıka basa dolu otobüste gerçekleşen olaydır. şöyle ki;
akşam iş çıkış saatinde bindiğim otobüs sakin sakin güzergahında ilerlemekte idi. birden "şerefiz" diye bir ses yükseldi bir metre ötemden. 40-45 yaşlarındaki bir bayan ve 15-16 yaşlarındaki bir ergen arasında geçiyordu bu olay. teyzemiz sağ elinin tersi ile ergenin alnının şakına sümsüğü yerleştirdi. ergen neye uğradığı şaşırdı. kadının demesine göre ergen iki parmağı ile teyzenin cebinden cep telefonunu yürütecekken, teyze olayı farketmiş ve olaylar sonrası malum. başta kimse anlamadı. ne oluyor lan falan derken " otobüste hırsız varmış" kimmiş o adi köpek" sesleri yükselmeye başladı. ergen hiç karşılık veremedi. belli ki suçluydu. bir iki durak sonra da mecburen indi. biraz daha kalsa idi temiz bir dayak yiyeceği aşikardı.
Ankara - Sivas arası yolculuk. gece geç saat. otobüste hemen herkes uyuyor. ben normalde uyuyamam ama yorgunluktan gözler gidiyor. her seferinde yandaki uyuyan, tanımadığım genç arkadaşın kafasına yavaşça çarpıp uyanıyorum ve özür diliyorum. En sonunda bu adama bi kafa attım. kafam ağrıyacak kadar sert. özür diliyorum ama çok sert. öyle bi uykum açıldı ki, sivas'a kadar gözümü kırpmadım.
üstünden yıllar geçmesine rağmen arkadaşla anlamlandıramadığımız bir olaydır.
lisedeyiz henüz sohbet ediyoruz otobüste dersler hakkında bi de absürt bi şey değil. adamın biri durup dururken yanımıza geldi ve şu diyalog oluştu.
adam: beni bi abiniz olarak görün ama aile var
biz: abi ne diy
adam: hayır hayır abiniz olarak görün kabul edemem aile var.
adana da yaşlı bir teyzemiz barajyolu-balcalı arabasına biner. otobüsteki tek boş olan koltuğa oturmak için önümdeki uzun saçlı çocuğun yanına gelir, çocuğu dürterek:
(t) teyze
(ç) çocuk
(b) ben
t: kızım öteye kay da ben oturayım.
ç: tamam teyze kayayım ama ben kız değilim.
t: vah kızım vaaah, bu genç yaşında dul mu kaldın yavrum?
ç: ...
b: [hata raporu gönder]
ulan bir keresinde bindim oturuyorum, otobüs bi an da full hatunlarla doldu, ara da koca götlü göbekli teyzelerde var. sanarsın ki, kadınlar matinesine ya da gün yapmaya gidiyoruz. sonra oturuyorum işte, bu koca götlü koca memeli koca götlü teyze gelmesin mi hemen yanıma, yanımda da bir kadın oturuyor, kucağında 2 çocuk var çocuklardan teki de benim kucağımda, neredeyse, şimdi koca götlü dezze ye yer versem resmen izdiham yaşanacak neyse, oturuyorum işte, koca götlü dezzenin memesi ağzıma geliyor lan, karşımdaki kızlar da kıkır kıkır gülüyor, bir şey yapamadım tabi. hele sen şeyi gör, ineceğim yerde inecekken adeta bir izdiham yaşandı lan. tüm otobüs bana baktı olum. yok çekinmem böyle şeylerden de. dezze koca memesini ağzıma sokması yetmiyormuş gibi, kocaman yerden geçemiyorsun dedi bir de üstelik koca götüyle. o değilde bu da böyle bi anımdır.
Hatalı sollama yaparken, direksiyonu bir anda halk otobüsünün önüne kıran taksi şöförüne verilen en ahlaklı tepki, yolcuların hep bir ağızdan cık cıklamasıdır.
Cıklama genellikle en önde oturan kefeni cebinde teyzeler tarafından başlatılır ve otobüsün en tenha köşelerine kadar senkronize biçimde, kısıık sesle devam eder...
Boyu 190 diye insanları perişan etmeyi hak sayan sıgırlar yaşayabileceğiniz en dumur olayların kaynağını oluştururlar o koltuklar ortalama bir insana göre düzenlendi arkadaşım eğer boyun aşırı uzunsa ön yada arka kapının arkasından koltuk ayarlarsın önünde koltuk falan olmadığından kimsede koltuk yatıramaz o çok kıymetli(!) ve çok uzun bacaklarına.
ankara'da, maltepe'den mamak'a gidilmek için binilen otobüste yaşanmıştır.
4 kişi vardı otobüste ve boş olan arka koltuğa oturdum. ilk defa gidiyorum mamağa ve telefondan verilen tarife göre bir mağazayı geçince ilk durakta inip arayacam ve arkadaş beni alacak oradan. neyse...
otobüs bi sonraki durakta durdu, 2 kişi bindi, tam dikkat etmedim ama içerdeki 2 kişi yerlerinden kalktı ve başka koltuklara oturdu. zaten herkes koltuğunda tek oturuyor, niye böyle yaptılar anlamadım. gülümsedim ufaktan ve devam ettik. sonraki durakta 3 kişi bindi, bu sefer oturanların 4 tanesi koltuklarını değiştirdiler (bu kısımdaki ve sonraki saylardan eminim çünkü takip ettim). şaşırdım ve güldüm olanlara. yolcularda lise bebeleri değil ki eğleniyorlar desem, teyzede var yer değiştirenlerin arasında, gençte var. neyse...
otobüs yine hareket etti. ben bi sonraki durağı beklemeye başladım bu sefer. kendi kendime de gülüyorum bu arada. sonraki durakta 5 kişi bindi ve içerdekilerin 6 tanesi yer değiştirdi. ben gülmeye başladım ama bi yandanda sağa sola bakınıyorum. kamera falanmı var diye. çünkü olanların hiçbir mantıklı açıklaması yok. bende gruba uydum ve pencere kenarından, koltuğun ortasına geçtim. devam ettik...
sonraki durakta otobüs durunca 3 kişi ayağa kalktı yine yer değiştirmek için ve ben dayanamadım bastım kahkahayı. ama öyle böyle gülmüyorum. arka koltukta kendimden geçtim resmen. durakta binen 8-9 kişide dahil tüm yolcular arkasına dönmüş bana bakıyor ve ben debelenerek gülüyorum arka koltukta. cık cıklayanlar, terbiyesize bak bakışları vs. gırla gidiyor ama durduramıyorum kendimi. yanağımı ısırarakta olsa durdurdum kendimi ama hala gülüyorum içimden.
neyse yine hareket ettik.
içeride fazla boş yer kalmadığındanmı yoksa benim hayvan gibi gülmemden mi bilmiyorum, diğer durakta yer değiştiren olmadı. herşey normale döndü.
2010 da oldu bu olay ve o günden beri "bu yolculuk bi kamera şakasıydı ve videosu çekildi" hissi vardır bende. sık sık aratırım google da. olanlara hiçbir açıklama getiremiyorum çünkü.
yanınızda oturan teyze'nin sizi bir görücü edasıyla süzmesi.
sapık mısın teyze sen!
ön koltukta oturan herif'in sapık çıkması.
muavin'in telefon numarasını yazıp, vermesi.
yaban domuz'una çarpmak ve otobüs'ün ön kısmının tamamen gitmesi.
az daha ölüyoduk, yan taraf uçurum...
