Çocuğunu el bebek gül bebek büyüterek şımartarak doğru bir eğitim verdiğini zanneden annedir.
Aslında bu doğru değildir. Çocuğuna doğru eğitmek isteyen anne ve baba; ona öncelikle saygıyı öğretmelidir. Zira Saygısı olan bir insan toplumda hiç kimseye zarar vermez. Medeniyetin birinci maddesi saygıdır. büyüklerine küçüklerine hürmet ve saygı bir çocuğun eğitiminde öğretilmesi gerekilen ilk şeydir.
bundan yıllaaar yıllar önceydi, annem ve babam boşanalı hemen hemen 2-3 yıl olmuştu. dolayısıyla annem bunun benim ruh sağlığımı etkilememesi için elinden geleni yapıyordu.
ben o sıralarda 5-6 yaşlarında şımarık, gerizekalı veledin tekiydim. yani öyle böyle bir şımarıklık ve gerizekalılıktan bahsetmiyorum, şuan öyle bir evladım olsa büyük ihitimalle döverdim.
annem belediyede çalışıyordu, yaz tatillerinde çoğunlukla onunla gidip geliyordum.
bir gün otobüsteyiz, otobüs boş ama oturacak 1-2 koltuk falan var, gerisi dolu.
annem oturdu, sonra da beni kucağına aldı.
paşa torunuyum ya ben, annemin kucağında oturmak istemedim. koltuğa oturt beni dedim.
olmaz kızım dedi.
şımarığın tekiyim ya, hayır dedim yana oturacam ben. tekrar olmaz kızım dedi.
bu sefer ağlamaya başladım beni yana oturt diye. bir süre daha bağırarak ağlamaya devam ettim ve kadıncağız illallah etmiş olacak ki beni yanındaki boş koltuğa indirdi.
neyse bakına bakına gidiyoruz, otobüste hala oturacak 1-2 yer var.
daha sonra çok kalabalık bir durağa geldik. otobüs bir anda doldu.
annem hadi kucağıma gel dedi, hayır dedim. annem beni yine de kucağına aldı,
biraz daha ağladım ve annemin kolunu ısırdım. annem beni bırakınca yine yandaki koltuğa oturdum.
daha sonra orta yaşlı bir teyze geldi. altını çiziyorum, orta yaşlı. saçını başını yaptırmış, makyajlı, kolunda çantası ve ayağında topuklu terlikleri tıngır mıngır geldi. başıma dikildi. sonra anneme baktı pis pis.
"otobüste bu kadar insan var, çocuğunun rahatını düşünüyor, cık cık cık" gibi bir şeyler söylendi. anneme döndüm, utançtan yüzü kızarmıştı garibimin. aldı hemen beni kucağına. kadın da boşalan yere oturdu, ama inene kadar söylenmeye ve cık cıklamaya devam etti.
o günden sonra otobüs bomboş olsa bile hep annemin kucağında oturmak istedim, anneme kimse laf etmesin diye. çocukluk işte.
