otobüs içindekilerin kıs kıs gülerek izledikleri ve amaca ulaşılıp ulaşılacamayacağının tam bir muamma olduğu; eğer otobüse yetişilmişse, ben zaten sabah sporu yapıyordum imajının diğer yolculara verilmesi gerekliliğini hissetiren durumdur.
elde sigara ağır adımlarla otobüse ilerlerken durağa doğru bir anlık göz ucuyla bakıldığı anda durakta duran otobüsün arkasında bulunan küçücük noktadaki numaranın * ne hikmetse o an binmem gereken otobüs olması beraberinde bir sorgulama getirir;
sigarayı atayım ziyan mı olsun?
mesafe benim koşup yakalayacağım bir mesafe mi?
koşsam yakalar mıyım?
Tam o anda içindeki üsein * ortaya çıkar ve kimseye aldırış etmeden koşarsın koşarsın dalağın acısını hissedemez olursun ama yine de durmazsın. kan ter içinde kalırsın ve o anda ne yakaladığın otobüsün önemi kalır ne de kaçan otobüsün, tek düşündüğün biraz önce kendi 100 metre dünya rekorunu 0.06 salise geliştimiş olmanın verdiği hazdır.
dipnot: ben en çok bunu seviyorum yoksa otobüs bahane. sırf bu duyguyu yaşamak için evden 11 sn geç çıkıyorum arada.
