aristokrat bir ailenin cocugudur. dedesi bir muhendisti ve cumhuriyet doneminde yapimina agirlik verilen demiryolu ihalelelerini alarak kestirmeden koseyi donmustur. hayatinin hicbir doneminde calisipta para kazanmamistir. ruzgarin istikametine gore yon degistiren bir dusunce firildagidir. ben kendisini bu bakimdan hep ali kemal'e benzetirim. kendi insanindan kopuk bir intelijans olmasi, avrupaya inanmasi, ne istikbale ne de halkina inanmamasi v.s.. ayrica eserleri ayaktamina, avam kesime hitap etmektedir. frenkce bilen, vasatin altinda bir yazar.
neyse ali kemal'e benzetirim dedik ya, sonu benzemesin diyerek noktalayalim. ve nacizane su tavsiyede bulunalim ; orhan pamuk akilli olsun akilli.
Geçenlerde verdiği demeçte yine ufkumuzu açan yazar. "Türkiye'de ılımlı islamcılar laiklerden daha demokrat." Bakın arkadan da ne demiş: "Ben de laikliğe inanırım." Batı kültürüne kayıtsız şartsız teslim olmasını boşa yormamak gerekir. Bir kere kültüre teslim olan siyasete de teslim olmuştur ne de olsa. Bu lafları da ya ikinci cumhuriyetçi safsata tacirleri ya da Amerikan yetkilileri söylerdi. Pamuk prensimiz de demek araya karıştı.
hakkında yapılan eleştirilere karşı "kitabını bile okumadan atıp tutma" olarak bakılması ne derece doğrudur bilmem lakin kendisinin bir tarihçi yahut bilimadamı olmamasına rağmen hangi kitabı veya kitapları okuyarak ve sayı bile vererek "bir milyon ermeniyi ve bilmem kaç bin kürdü öldürdük" diyebilmesi acaba atıp tutmanın daniskası değil midir? halâ alınan nobel ödülünü eleştirenlere "ama kitabını okudun mu ki?" tarzında karşı çıkan paçalarından kültür akan arkadaşların, iki ay evvel yabancı basında* bile mevzubahis olan ödülün "politik" olarak nitelendirmesini görmemeleri kanaatimce hiç de şaşırtıcı değildir. ha kitapları güzel olabilir ancak aldığı nobel ödülü, romanlarındaki eşsiz kurgu ağından mı kaynaklanır yoksa bir ülkenin tarihine ilişkin oluşturduğu kurgulardan mı, tartışılır.
savunduğu şeyler bir yana, yazdıklarıyla beğenilmesi ya da beğenilmemesi gereken nobel ödüllü! yazardır.türkiye'de okuma alışkanlığı olmadığı ve kulaktan dolma bilgilerle insanları yargılamaya bayılan insanların milyonları aştığı kehredici bir gerçekken, hakkında bu kadar atılıp tutulmasına da katlanmak bir zorunluluktur sanırım.
geçen gün bir tv kanalında yayımlanan ingilizce röportajda
söylediğine göre en büyük yazarlar listesi şu şekilde olan yazar: marcel proust, thomas mann, dostoyevski ve tolstoy.
new york'ta kendisine 1.8 milyon dolar karşılığı bir ev alan yazar. güle güle otursun. yazlığa falan ihtiyacı olursa türkiye'de 500 bin aborjin öldürüldü demesi yeterli. haberi olsun.
siyasi görüşleri ve bakış açısı ile asla bir uğur mumcu, bir ahmet taner kışlalı ile karşılaştırılmaması gereken, ülke gerçeklerine avrupada elinde bir kadeh şarabı ve yanında yalakalık yaptığı avrupalı dostları ile seyirci kalan insan. gidişattan, ülkenizde olanlardan şikayetçi iseniz gelir burada birşeyler yapmaya çalışırsınız.
bu kişinin kemalizmi eleştirmesi elbette kabul edilir, herşeyi eleştirmesi kabul edilir. edebiyatı da güzel olabilir.
nitekim şunu sormak istiyorum:
- bu insan, nobel almadan önce ülkemiz edebiyatında nasıl bir yere sahipti, adı geçer miydi bir camiada? bir yaşar kemal olabilmiş midir? anadolu insanının gönlünü kazanabilmiş midir?
bir de bu insanı özgürlükçü biri sananlar çıktı piyasaya? kardeşim, ben de 301 e karşıyım, ben de düşünce kısıtlamalarına karşıyım. ama bir insan sırf;
- bu ülkede 30 000 kürt, bilmemkaç ermeni öldürüldü.. dedi diye nobel alıyorsa, bunun nesine destek vereyim?
ayıp yapmıştır, büyük bir ayıp.
ne insanlar oldu bu ülkede.
bir uğur mumcu, yazdıklarıyla bu devlet zarar görmesin diye ince eleyip sık dokurdu. onun yazılarını ordu dahi sıkı sıkıya takip ederdi. onu okur ve ciddiye alırlardı.
bu adamın devlete gösterdiği hassasiyet çocuk tepkisi gibi oldu:
(bkz: hain düşman al sana bomba)
ben de özgürlükçüyüm ama orhan pamuk un nesini destekleyeyim, nesini?
türk halkını araba arkasında kafa sallayan çomar biblolaroyla karıştırmaması gereken yazar. boynuna asılan nobel tasması boyayamayacaktır gözleri. yalan söylemiştir. bu ülkede ermeniler tarafından katledilen binlerce türk vatandaşının vebali ondadır. türkiye'nin önünde özür dilemelidir. ifade özgürlükleri kullanılırken söylenen cümleler temellendirilmelidir. hatasını bir an önce anlamasını dilemekteyiz. bir an önce daktilosunun başına dönüp hikayelerini yazmaya devam etmelidir.
müzik konusunda bu değerli roman yazarımız şöyle konuşuyor: "çalışırken müzik girmez eve. müzikle aşk ve nefret ilişkim var. müzik benim için bir teselli aracı. diyelim ki hayatta yenilmişimdir, kederliyimdir, işler istediğim gibi gitmemiştir, o zaman müziği açarım. müzik beni defterlerimden uzaklaştırır. teselli eder. son derece tutucu ve yararcı bir müzik anlayışım vardır. bana ilham verip coşturmaz. verse bile verdiği ilham asla yazıya dönüşmez. onun için müziği olduğunca hayatımdan uzak tutuyorum."
