Bence bırkıp gitmeli hayatı. Çok zorlamamalı bazı şeyleri, mesela kendini sevmeyi bile...Avuntuyu güzel bir şarkıda bulabilir miyim? Kendimi o şarkının yerine koyabilir miyim? kendimi öyle sevebilir miyim? Peki bu doğallık mıdır? Zihnini kandırmadan başka nedir ki bu? Elbet aklı başına gelmeyecek mi aklının. O büyük aydınlanmada, tıpkı mahşer günü gibi sorgulandığında, cevabın ne olacak peki? haykıracak mısın kendini kandırdığını anlayan kendine. Kendi tanrına bağırıp, hesap soracak mısın? yoksa af mı dileyeceksin, kendini affedemeyeceğini bile bile...
Yok bu böyle olmayacak. Bir çaresi olmalı bu gönül oyunlarının, bir çaresini bulmalı tüm acı çekenler, yada acı çeken yakınları. Yok mu acı çeken yakını bir deha? Bulsana çaresini...insanlığa verilebilinecek en büyük hediyeden neden kaçıyorsun, ey meçhul deha? Adının milyonlarca yıl minnetle anılmasından mesut olamaz mısın? Nerdesin ey zalim deha?...
Peki sitemim kimedir? Yaradılışıma mı, yaradanıma mı? peki bu sitemin makul bir ehemmiyeti var mıdır? işime yarar mı bu kendimi yemelerim, bitirmelerim? Altın işlemeli kapısının ardından, kafasını uzatıp, tebessüm eder mi tanrı? Acılarımı dindirir mi? Beni insanlığın en ucuz oyunu olan gönül oyunlarından kurtarabilir mi? biri beni sevebilir mi? biri beni sevebilir mi?
Peki intikam, bir uğraşıdan, bir eylentiden başka nedir ki? Tatmine ulaşmanın en hileli yolu değil midir? Mutluluk ve tatmin yanılsamasından başka nedir intikamın ulaştığı son?
Ya ilahi aydınlanış? Ürkütmez mi hakikate giden yolun bu kadar ucuz bir iptiladan doğması? nasıl bakılır hakikatin yüzüne? Reddedildim, sevilmedim ve hakikati buldum, demek. tanrı hepimizi bu kaypaklıktan korusun.
Ya bir uğraşıya sarılmak, ilgini aldatmak? gerçek iç huzurunun, tam kabullenilmenin, varlığından ötürü sevilmenin yerini tutabilir mi? kim uyduruyor bunları? hangi yaşamaktan korkan embesil? hangisi gösterin bana?
Peki ya ölüm, sana el sallayan korkunç suratlı merhamet timsali? O çare midir dertlere? Ya ruhumda çirkinse, nasıl katlanırım sonsuz çirkinliğime? Bu her açıdan akılsızlıktır. korkunç bir heyacanın eşiğinde doğsam bile, yapamayacağım bir akıl tutulmasıdır.
Peki ya umut, orospu umut? Ne kadar daha direndirir hasta bedenimi oyalayarak? ne kadar daha, işveli gülücükleriyle sürdürür bu sonu belli oyunu? tüm kurtulma yollarının en aptalcası budur. intihar bile daha onurlu ve daha makuldur; lakin tüm insanların mutlak gittiği kerhanenin demir başıdır umut. işveli bir orospudur umut, ruhunun meteliklerini sayar.
Yoktur bir çaresi malesef. Yaşayıp acı çekmek lazım. direnmeyin doğanın yada kaderin kırbacına. eğilin dönün sırtınızı ve annenizi düşünün, acıyı hafifletir.
Hep aynı teranedir insancıklar, dönen hep aynı çorbadır. kokusu bile aynıdır. insan sadece kendine iyi geleni ister. karşımızdakileri suçlamayalım, biz onlara iyi gelmiyoruz hepsi bu...
Değerlerdir. Değerler çizgileri, çizgiler kalitenizi, kaliteniz onurunuzu destekler. Insani değerler üzerine kurulu bir hayat yaşarsanız, benim tecrübe ettiğim kadarıyla ebenizin pıttığını görürsünüz. Sakın. It olunuz.
