şans mı? ne kadar etkileyebilir ki insanın hayatını? kime kızmak lazım peki, "şansa bak lan" derken? kim baksın şansa? determinizmi benimseyip de "benim, en azından benim şansımla bir alakası yok" mu demeli yoksa, yırtmak için?
lise yıllarına dönersek, "normal şartlar altında" kalıbını herkes hatırlar sanırım. 0 derece, 1 atm basınç altında... hani dış etkenleri sabit tutmak bir nevi. peki "normal şans" ne o zaman? bana göre "kabullenebilir şans"tır. o meşhur madeni para örneğini ele alalım. captain ed murphy'nin*; çanakkale'de şehit olan dedemin babasının aslında ölmediği, estetik yaptırıp ajan olarak ismini değiştirerek büründüğü karakter olduğuna inandığım için, 10 kere havaya atılmasında 3 kere doğru yüzünü tahmin etmem (yüzde 30) benim için normaldir/normal şanstır. yani kabullenebileceğim şans...
başarısızlığımızı şansa ve/veya kadere atmaya, başarmızı da kendimize mal etmeye güdümlü olduğumuzdan hep "normal şanslar altında" bir odada yaşamak istedim. çünkü "sıfır şans" diye bir şeyin olmadığını çoktan öğrenmiştim... suçu atabilecek birileri olmalı. "ben hata yapmam"dan ziyade, "topu göğüsle yumuşatıp pas vermek" gibi, önce hatayı/şanssızlığı kabullenip sonra yansıtmak bir nevi...
ya da mütemadiyen saçmalıyorum...
neyse, "normal şanslar altında"nın tanımını yaptım en azından...
