oluyor efendim oluyor. küçük ve afacan bir ergen iken ben bunun camını ortadan ikiye yarmıştım. okuldan kaçıp, kollarımı iki tarafa açıp ağlayarak eve koşup anneme anlatmıştım kırdığımı. tabii o zamanlar daha duygusal, daha ürkek, daha korkak oluyor insan hormonları itibariyle. durumu içselleştirip telefona küsmüştüm bir süre. tekrar kırılacak diye yanımda taşımaktan korkmuştum hey gidi... (bkz: hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları)
