Uykum gelsin diye saçma salak ne bulduysam izliyorken saatin 5 olduğunu fark etmem üzere dışarı baktım. Alacakaranlıkti. Onda kaldığım her gün tam bu saatlerde uyumuş olurdu ve o uyurken onu izlemesi çok huzur vericiydi. O huzuru bir daha asla bulamayacagimin farkına varmak gelen uykumu da kaçırdı haliyle. Eskişehirde tutunabilecegim tek şeydi, o da gitti. Sonuç olarak hala sürünüyorum. ister istemez düşünüyorsun tabii, acaba hiç aklına falan geliyor muyum diye. Beni düşünüyor mu ya da özlüyor mu değil. Hic aklına geliyor muyum acaba. Sadece bunu merak ediyorum. Konumuz bu değildi ama, yok aslında konumuz buydu. Bu ve bunun gibi zilyarlarca düşünce yüzünden uyuyamiyorum. Eski uykularim bile kalmadi yani. Yazık...
Sen sorasın diye atar yapacak yer arar durumdayım ondan. insan bazen bir şeylerin içinden çıkamayınca odasına bile sığamaz oluyor ki uykuya sığmak ne mümkün. En sonunda attım kendimi balkona keyfini çıkarıyorum ruh halimin. Bir şeylerin sonunun gelmesi için bizden bir şeylerin gitmesi gerekiyor işte.
