Birincisi, Biriyle tanışmak çok zor. Bir kız görsen hoşlansan ve yanına gidip kahve içmek istesen; sapık damgası yersin. Ya da adın da çıkabilir. Peki nasıl yapalım?
Bu kız ile ortak arkadaşın olacak. O arkadaş seni tanıştıracak. Sosyal medyadan takip edeceksin, konuşacaksın. Numarasını alacaksın. Sonra bir buluşma ayarlayacaksın. Görüşeceksin. Bütün bunlar artık sıkıcı geliyor.
ikincisi, bir ilişkiye başlayınca bütün yük erkeğin omuzlarında. Çoğu kızın beklentisi; erkek alttan alsın, hediye alsın, özür dilesin, plan yapsın vs vs.
Vallahi yazarken yoruldum. Neyse, işte bunlar yüzden sevgilim yok.
Duygusal anlamda birine bağlı olmadan yaşadığım çok ilişki oldu fakat sabah uyandığımda karşıdaki insanın yüzüne bakarken bir şey hissetmediğimde canımın yandığını ve bir yanımın eksik kaldığını farkettim. En kötüsü de buymuş, onca insanın, onca ilişkinin arasında hiçbir şey hissedemeyip yalnızlık ile yüzleşmek.
sevgilim var da onun haberi yok desek daha doğru olur.
platonik iyidir be, akmaz kokmaz sorun çıkarmaz, istediğiniz zaman ayrılır istediğin zaman devam edersin. sanırım ben daha içmiyim.
Yok işte sanırım bu durumu beceremediğim ilişkidir. Her şey birisinden etkilendikten sonra başlıyor mesela. Seni sadece fiziksel olarak etkileyen ise sadece tek gecelik oluyor. Tam birisiyle sevgili olduğunu sanıyorsun mesela bir bakmışın kaldırımda tek başına yürürken buluyorsun kendini. Elbette insan her şeyini paylaştığını destek aldığı, akıl danıştığı, beraber uyuduğu, baZen tartışdığı sonra özür dileyip barıştığı, sürprizler yaptığı, beraber hayaller kurduğu birisini arıyor hayatında. Eğer bu sevgililik ise işte o yok şu an bende.
