Ne 'ciddi' düşünebiliyorum ne de 'ay takılalım ya' diyebiliyorum. Arada bı yerde ucu açık bir beklentim var ama sorun ki karşılayan çıkmadı. ilişkiler çok çıkar odaklı ben biraz daha sevmek sevilmek paylasmak olarak bakıyorum. Tabi bu bakış açısı çoğu insana muğlak ve rahatsız edici geliyor. Fekat ben buyum yapacak bişey yok.
çünkü en çok vazgeçerken yoruluyorum. sebebim bazen huzur, bazense bolca korku oluyor.
yeniden başlamaya ve nihayetinde sevdikçe kanmaktan kanamalara geçişe gücüm ve cesaretim kalmadı.
bazı geceler ihtiyacım olan tek şey bir çift göz “seni anlıyorum ve seni seviyorum” diye bağıran bir çift göz, saçımda dolanan bir elmiş gibi hissediyorum.
sonra hemen bir silkelenip savıyorum bu düşünceleri zihnimden.
sonra yine dönüyorum ardıma bakıyorum ve yaşanmışlıklarımdan elde ettiğim, adına tecrübe dediğim kavramın taaaa amına koyayım diyorum. içim çürüdü lan benim.
her şeyi ve herkesi az da olsa ciddiye almanın en kötü yanı bu işte.
neyse o, ben neysem o yani.
ama yine de yalnızlığın dibine bir kez ulaşmışsanız, bazı zamanlar kalabalıktan daha çok yorduğunu da bilirsiniz.
neyse benimle ilgili her siki öğrendiniz. bunu da öğrenmeyin amına koyayım.
Sadece bana ait olabilecek birini bulamıyorum. sosyal medya hesaplarım yok, telefonuma sürekli bildirim gelmiyor. Biriyle sohbet ederken aklım telefonda olmuyor. Günümün bir kısmını o an yaptığım şeyleri ya da kendimi fotoğraflamak için harcamıyorum. Sahiden ciddi bir şey yaşama ihtimali başladığı an hayatımda olan herkese söylüyorum ki çok zamanımı harcamasınlar. Biriyle buluştuğum zaman telefonu atıyorum çantaya, arama gelmediği sürece almıyorum onu. Yani benimle birlikte olan kişi sadece benimle birlikte oluyor. Benimle sohbet ediyor mesela sadece. Saygı duyuyorum çünkü ben insanlara.
Ama ben adamı 1200 arkadaşı ile paylaşıyorum. Aralarda tabii mesajlaşılan kadınlar var. onca farklı hesap varken olmama ihtimali zaten yok. Tam mesajlaşırken sürekli kesiliyor konuşmalar çünkü biliyorum başka birilerine cevap veriliyor ya da hesaplar kontrol ediliyor. Ben tek bir şey düşünen biri değilim, aynı anda bir ton şey düşünüyorum, mesaja cevap geldiğinde aslında söylemem gereken şeyden kopmuş oluyorum. Bir gün çileden çıkıyorum. Bunu En yakın arkadaşım yapsa yine aynı şey oluyor. çekip gidiyorum, uzun süre daha bulamıyorlar beni. Hiç laf sokma falan derdim yok bu arada, çok genel bir konudan bahsediyorum. Lütfen kismeler üstüne alınmasın.
Yanimici ben verdiğim kadar değer göremiyor, verdiğim ilginin küçücük bir kısmını geri alamıyorum. ilgi ve sevgiyi özlerken buluyorum kendimi. Böyle nasıl boktan bir döneme denk geldiysem en sonunda iyice delirip açacağım 98 farklı sosyal medya hesabı, koyacağım fotişleri, civciv hanım merhaba mesajlarına cevap verirken bi yandan döneceğim sevgili adayına, tmm, ok, hmm, aaaa çok iyiiiii diye böyle kısa kısa yanıtlar vereceğim ve sanıyorum anca o zaman eşitlemiş olacagım çoğunluk ile kendiMi. Pofff.
zaman ve nasiple alakalı olduğuna dair kuvvetli inancım var. her ne kadar çoğu zaman bunu unutup, "hiç öyle bir şey yok"muş gibi hissedip davransam ve bu minvalde hareket etsem de...
neden yok çünkü kızlara mesaj atıp yürümeye çalışmıyorum. amk ülkesinde merhaba yazsan twitter da sapık diye ifşa edilme durumun var. bende kendimi işe verdim çok para yapıp bütün kadınların eceli olcam. bekleyin beni kızlar geliyorum.
ilgi açı, erkeği kendi gezegeninin bir uydusu gibi gören hanım kızlarımız yüzünden..
korkuyorum. onlara hak ettikleri ilgiyi gösterememekten, onları onların istediği biçimde sevememekten.
hem ben özgür bir bireyim. böyle bok gibi takılmaktan sıkılmadım da hem.
ayrıca kim beni ne yapsın a.q. bunların hepsi 'neden sevgilin yok' sorusuna dahildir.
