can yücel'in türkiye gerçekleri içinde boğulan bir gence nasihat tadında yazdığı bir yazıdır.
Henuz 18 ini yeni bitirmiştin, enerji ve umutla dolu hayata
başlamaya hazırdın... Ne oldu?
istemediğin bir okula girdin. insanları mutlu etmek,
saygı kazanmak,
sevilmek için... Sevmediğin bir bölümde senelerini
harcadın...
Ayaklarını sürüye sürüye gittin derslere...
Çalışmak istemedin ama yine de
zorladın kendini... Güç bela bitirdin sonunda... Ne ailen, ne de
arkadaşların görmedi yaptığın fedakarlığı...
Alkışlamadılar seni,
omuzlarının üzerine çıkarmadılar, madalya
takmadılar... Enerjin çoktan
tükenmeye başladı bile... Kimse bilmez nasıl kendini feda
ettiğini...
Ruhunu teslim ettiğini... Gençliğini tükettiğini...
Şimdi iş bulman gerek...Para kazanman, araba alman, ev alman
gerek....
istemediğin bir işe girdin... Böyle olması gerekiyor
diye... Sırf
çevrendekiler bekliyor diye... insanları mutlu etmek, saygı
kazanmak,
sevilmek için... Sabahın köründe gidiyorsun
işe...Sevmediğin insanlar ile
gününü harcıyorsun... Heyecan duymadığın işlerle
zamanını geçiriyorsun...
Yarının gelmesinden nefret ediyorsun...
Sevildiğini hissettin mi peki? Ya saygı? Bitti mi insanların
istekleri?
Özgür müsün artık? Hayır hala özgür
değilsin... Şimdi evlenmen gerek...
Öyle ya yaşın geçiyor, evde mi kaldın ne? Arıyorsun
etrafında uygun
birisini, artık evlenmeliyim diyorsun... Acaba gerçekten istiyor
musun?
Sana uygun birisini buldun işte, boyu boyuna, mesleği
mesleğine, parası parana göre...
Peki ya kalbin?
Düğününden bir gece önce sessizce itiraf ettin kendine, ya
doğru
kişi değilse? Belli ki hazır değildin bu evliliğe...
Evlenmek için evlendin...
insanları mutlu etmek, saygı kazanmak, sevilmek için...Mutlu
oldun mu peki?
Kalbin heyecanla doldu mu? Akşam eve koşarak döndün mü?
Sevildiğini hissettin mi?
Seviştin mi tüm varlığınla?
Daha evleneli bir sene dolmadı, insanlar çocuk demeye
başladılar...
istedin mi gerçekten bir çocuk sahibi olmayı? Hazır
mısın bir canlıyı yetiştirmeye?
Söyle bana ne verebilirsin bu küçük insana? Hayatı kendi
gözlerinle hiç
yaşadın mı? Ne istediğini biliyor musun? Ya istemediğini?
Hiç risk aldın mı?
Sen hiç kendin için bir şey yaptın mı?
Çocuğun bir gün sorarsa
Özgürlük Nedir?
Ne cevap vereceksin? Sen hiç özgürlüğü yaşadın mı?
Evliliğinde problemler yaşıyorsun... Sevmediğin bir insanla
cehennemi paylaşıyorsun...
Boşanmak fikri kafana gelip gelip gidiyor...
cesaret edemiyorsun... insanlar ne der diyorsun... Gene kendi
duygularının
üzerine bir duvar örüp başka insanlar için evliliğinde
kalıyorsun...
Fedakarlığını gören biri var mı? Yaşadığın
ızdırabı senin gibi yaşayan? Korkuların
seni hapsetmiş, her geçen gün etrafına bir duvar daha
örüyorsun.
Sevilmeme korkusu, yalnız kalma korkusu, başarısız olma
korkusu, saygınlığını
yitirme korkusu ve daha neler neler... Hayatında hiç
korkmadığın bir gün oldu mu?
Cesaretle atıldın mı hiç, ya bilmediğin bir dünyaya
girdin mi?
Sevilmemeyi göze aldın mı hiç? Gülünç duruma
düştün mü? Ağladın mı doyasıya,
insanlara aldırmadan? Acı çektin mi hiç, hani
öleceğini düşünecek kadar...Ve
iyileşmeyi başarabildin mi hiç?
Yaş erdi kemale diyorsun, bu saatten sonra benden ne köy olur ne
kılavuz.
Umutların tükenmiş, hayallerin yıkılmış... Koca bir
ömür başka insanların kontrolü altında geçip
gitmiş. Alışmışsın artık bu düzene, artık istesem
de çıkamam diyorsun...
Ve gene kendin için bir şeyler yapmaktan vazgeçiyorsun...
Ne olurdu istediğin okula gitseydin... Kim ne derse desin, ressam
olsaydın...
Müzisyen, Arkeolog, Sanatçı, Sporcu olsaydın...
Hayattaki büyük adımları ancak hazır olduğunda sen
istediğin için atsaydın... Ne
olurdu biraz risk alsaydın? Biraz kendine güvenseydin? Biraz kendine inansaydın?
Ne olurdu seni çepeçevre saran zincirleri kırıp,
önünde ki duvarları
aşıp, kendin olabilmeyi başarsaydın? Kim ne diyebilirdi sana?
Gene kimse
madalya takmazdı, gene kimse alkışlamazdı, gene kimse seni
omuzlarının üzerine çıkarmazdı...
Ama sen kendine saygı duyardın!
Haydi şu anda şu dakika bir daha bak hayatına... Bu sefer
kendin için bir
şeyler yap...
istediğin mesleği yap... Zevk al ürettiğin işten...
Uçarak git işine...
Keyif al birlikte çalıştığın insanlardan... Yaşamını
kendin
SEÇ ve MUTLU OL seçtiğin bu yaşamdan...
istediğin insan ile istediğin zamanda evlen... ister 20 inde
ol, ister 50 inde... Senden başka kim bilir doğru insanın kim
olduğunu ve doğru zamanın ne zaman olduğunu? Dinleme
başkalarını... Evlenmek için hiç bir zaman geç
sayılmaz... Ve hatta istiyorsan asla evlenme... Bu yaşam senin, ve
ızdırabını da, mutluluğunu da yaşayan tek sensin...
istediğin zaman çocuk yap... Kendini hazır hissettiğinde,
yaşama bir canlı
getirmek istediğinde ve o çocuğa verecek bir şeylerin
olduğunda...
Ve hatta istemezsen hiç çocuk yapma...
istiyorsan başka bir şehre taşın, başka bir ülkeye,
başka bir
kıtaya... Mecbur değilsin bu şehire tıkılıp kalmaya...
istiyorsan yeniden okula başla, yeni bir meslek, yeni bir hayat,
yeni ben diyerek kendin için yaşa...
Şimdi soruyorum sana...
insanların olur olmaz şeylere kafaya takıp sırf "mahalle baskısı" denen o saçma sapan lafa kanıp başkaları için yaşamaya başladığını hissettiği an kendi kendine sorması gereken bir sorudur.
