Evdeki son sabahıma uyandım. Bu tatil nasıl bu kadar çabuk geçti. Gideceğim ve yine ilk iki hafta yalnızlık sendromu yaşayacağım. Birkaç zaman “neden şöyle yapmadım, neden böyle yapmadım ki” şeklinde söyleneceğim.
Kısacası gidecek olmanın hüznünü düşünüyorum.
Birisi size bir şey sorar, nasihat ister, siz de verirsiniz ama söylediğinizin tam tersini yapar ya, işte bu tip insanlara ne kadar uyuz olduğumu düşünüyordum. Sorma o zaman sorma ve beni de yorma. işte bunlar hep zaman ve enerji kaybı.
insanlar insan değil sözlük ne oldukları belli bile değil bu varlıkların iyi dabranıuorsun karşılığı kötülük oluyor.
Dışarıda görüp görebileceğim herhangi bir hayvanı bir insana her türlğ tercih ederim net.
Neden hatun kişileri hayatıma almakta onlara sevgi göstermekte bu kadar zorlanıyorum hayatıma almaktan kasıt sevgili olmak bunun eksikliğini hissediyorum ama kimseye sahte bir sevgi de gösteremiyorum sanırım önce arkadaş olmam gerekiyor bi ilişkiye başlamak için.
Kendi kendime, düşünürken ki ani konu geçişlerinde ki alakasızlığı beyinde nasıl bir yapının buna sebep olduğu hakkında düşünüyordum.
Ondan önce en son düşündüğüm ise yatmadan dişini fırcalamaya üşenen günümüz insanlarının muhtemelen dedelerinin jenerasyonu tam olarak değilse bile bir üst jenerasyon bırakın sabah namazına kalkmayi,gecenin 3 ünde gece namazı kılmaya kalıyorlardı.
insanların neden bu kadar kıskanç olduğunu düşünüyorum. Kuyruk acıları neden çektiklerini ve neden düzgün insan olmayı bile beceremediklerini düşünüyorum.
Neden bir şeyler yapmaya üşeniyorum?
Yüzümü temizlemeye, Duş almaya, ütü yapmaya, çanta hazırlamaya...
bütün bunları yapmaktan vazgeçmiş olsam bile üzerimi bile değiştirmeye üşeniyorum. Hatta sırf dişlerimi fırçalamaya üşendiğim için yatak örtüsünü bile kaldırmadan yatmayı göze almışken ona bile yeltenemiyorum.
Sevgili, tüm bunlar sen yanımda yoksun diye oluyor bence.
liseli aşıklar gibi tüm gün telefon elimde kulağım mesaj sesinde.
Gel artık da bi Yasemin çayı içelim. Mesajlaşmayalım artık, masajlaşalım.
Son zamanlarda çok fazla göğe bakma ihtiyacı duyuyorum. Neden beni kendine bu kadar çekiyor diye düşünüyorum.
Bi de bi abim var, o aklımda. nasıl nefes alıyor, nasıl yaşıyor diyorum. Yirmi yıldır susuyormuş. Ben olsam ölürdüm.
Yıldızlar görüyorum şimdi, çok güzeller. Belki ölüdürler.
Hiç tanımadığım dayımı trafik kazasında kaybettik. 10 gün kadar oldu. Farklı bir ilde cenaze evinde kalıyorum. Kocaman 10 gün oldu. Gelen gidenin arkası kesilmiyor, karısı perişan. iyi adammış dayım. Kütüphanesinden not defterlerinden yazılarından bu yargıya vardım bir de ahbaplarından duyduklarımdan. Keşke tanışsaydık be dayı. Eşin de ne kadar güzel bir insan. Siz ne güzel bir çiftmişsiniz. Hiç tahmin eder miydin acaba yeğeninin gelip arkandan ağlayacağını, eşinle arasında yakınlık kurabileceğini? Hayat çok garip.
O iyi olsun istiyorum. Sevgi tam da bu değil mi? Karşılık beklemeden, herkese birbirimizi sevdiğimizi göstermeliyiz demeden yani gösterişsiz sevmek. Beden olarak yanında olmasa bile her an yanındaymış gibi davranmak. Başı, ortası veya sonu ile ilgilenmiyorum. Onun bir tebessümü için onsuzluğa bile varım.
Mutlu olmak bana çok mu fazla? Hayır beklentin olmazsa mutlu olursun diyorlar. Yok. Olmaması için kendimi iki günde bir uyarır hale geldim resmen. Ama olmuyor. Yani anlık saçma sapan şekillerde bile üzen bir insana ne diyeceksin. Sokaktan geçen her hangi bir insana hiç sevmediğin bir misafir çocuğuna ele güne yapılmayacak onlara bile garip ve ayıp gelecek şeyler Bana neden yapılıyor? illa derdi mutsuz etmek olana ne diyeceksin. Oyle Çok kırıldım ki şuan o kadar zoruma gitti ki hani bıraksınlar kimse bana yaklaşmasın. Bi cümle kurarsam ya kalp kırar ya Ağlarım.
Dün kendi kendime "bir mucizeye ihtiyacım var" dedim fark etmeden. Sonra kızdım tabii bu iç sesime. Çünkü eskiden hep "mucize diye bir şey yoktur, insan kendi fırsatını kendi yaratır" derdim. Bir anda bu seviyeye nasıl düştüm ben de bilmiyorum.
