onun gibi gerçek sanatçının öldükten sonra değerlendiğini düşünürsek, pekte önemli olmayacak durumdur, bir şey kaybetmedi. yaşarken tanımayanlarda vardı.
Hayatımdaki en büyük şansım olduğunu düşünerek söylüyorum ki, ciddi bir kayiptir. Ben çok şükür 90lilarin tam ortasinda doğmuş bir neslin üyesi olarak söyleyebilirim ki büyük ustayı annem sayesinde tanıdım, sevdim... öyle eskilerden olamama karşın onunla büyüdüm. Bu benim hep büyük şansım oldu. Ancak teknoloji o kadar gelişmişken milenyum bebekleri bile bu büyük ustayla buyuyebilir... Şahsen çocuklarım oyle buyuyecek yillar yillar sonra...
gören nesiller ne yaptı ki görmeyenlerden ne bekliyeceğiz.
neşet ertaş itü devlet konservatuarının fahri doktora ünvanını alırken salon bomboştu. devlet sanatçılığını reddederken, maddi sıkıntılar çekerken de yalnızdı. çünkü çoğumuz( ben de dahil) yaşarken insanları hatırlamayıp, ölümlerinden sonra sahte bir vefa insanına dönüşüyoruz. peki neden?
