Bugün kendimi yapayalnız, çaresiz, her an ağlamaya hazır, biri birşey söylese bırakıp kaçacak gibi, hiçbir yere hiç kimseye ait değilmişim gibi hissediyorum...
Annesinin artık istemediği için cami kapısına bıraktığı küçük bir çocuk gibi korkağımda üstelik. Şu anda üşümüyorum ama üşüme ihtimali bile ağlamama neden olabilir. Gönül Yarası filmindeki Dünya karakteri gibi sözlerinden anlamadığım bir türküyü dinlerken katıla katıla ağlamak istiyorum.
Pencereden bakınca gri bir renk görüyorum, aylardan soğuk, zaman adını koyamadığım bir noktada artık peşinden yetişmek gibi bir telaşımda yok. Hey ben burdayım benim farkıma varın diye bağırmak istiyorum.
Bugünün tek tesellisi baharı yeniden görebilme ihtimalim..
Annemin deyimiyle "her yer, her yerde" gibi..Karman çorman da olabilir. Ya da bir tür manyaklık.. "Ne saçmalıyorsun?" demeyin lütfen. Sesli düşünüyorum sadece. Sesli düşünüp yazıyor da olabilirim.
Tam anlamiyla "bok" gibi. Ilk defa hayatimda bu kadar boka batmis hissediyorum. Ve yetmezmis gibi bir de mide bulandirici yalnizlik hissi. En acilinden bir adet kankaya ihtiyacim var. bol bos vakti olsun, gezdirsin beni...
Ciddi ciddi hafiflemiş hissediyorum. Tüm ağırlıklarımdan kurtuluyorum bugün. Güzel kararlar aldım. Devamlılığını da sağlayacağım inşallah allah utandırmasın.
Tüm bu kanserli hücrelerden kurtulduktan sonra da gelsin çook daha güzel günler inşallah.
Boşlukta gibiyim. Eski işim çok vaktimi alıyordu, kendime vakit ayıramıyordum. Yeni işimde mesai kısa ve 3 gün tatilim var, ama şimdi de boşluk hissediyorum.
