Karnımın ortasında karanlık topraklarımı temizleyerek tohumunu dikmeye çalıştığım -hatta önce reddettiğim- filizin her an yıkılacağını veya kocaman bir ağaca dönüşeceğini bilmeme rağmen sessizce izlemeye başlamam gibi bi' histir.
kafamı öne doğru eğip, aşağı bakınca, gömleğimin ön düğmeleri kilo almamdan ötürü parçalanıp açılacak, ben de bruce banner'dan hulk'a dönüşecek gibi hissediyorum.
çok karmaşık, ama şu aralar iyi. sanki az daha düşünürsem saçlarım alev alacak gibi...
(motivasyonunu kaybetmek istemeyen bu başlıktaki entryleri okumasın bence)
çok sikimsonik hissediyorum. sikimsoniğin tanımını yapamam çünkü bilmiyorum çünkü nasıl hissettiğimi de bilmiyorum. 2yıllık ilişkimi bitirdim bugün az önce tekrar mesaj attı ancak değişmeyeceğini biliyorum. sevmemek yada başka bir olay değil 2 baskın karakter ve sürekli çıkan çatışmalar ve bunun onu kabul edememesi. sürekli kendi gibi haklı davranması beni cidden bayıyor. ne sorun yaşanırsa yaşansın bir şekilde haklı çıkmaya çalışıyor. avukat herhalde ondan diyorum ben artık çünkü göz var nizam var bazı konularda yüzsüzlük artık haklılığını iddaa etmesi ancak ediyor yapacak bir şey yok böyle bir hayat geçiremem ben. sürekli huzursuzluk falan sevmem ben öyle. ben rahat adamım kafamı güzelde yaparım, bir gece 12 de kafama eser arabama atlar 800 km yol yapar arkadaşlarımın yanına giderim ben böyleyim dedim ama farkediyorum ki 2 yıldır aslında ben değilim onun istediği gibi davranıyorum. he kısıtlama olayları falan değil ama sevgiden insan ister istemez değişiyor. değişik la böyle bir his işte ne bilim. bir de hala haklı gibi barışmaya çalışıyor mesaj atıyor ama mesaj 10 satır 6 sında gururumdan, kırılmalarımdan, tum suclanmalarımdan, ıncılmelerımden vazgectım gel bır seylere baslıyalım tekrar dıyor. la şaka mısın ben zaten ayrıldım bu huylarından barışmak için attığın mesajda bile ben ben ben dolu dedim sana hep sencisin. bende hep senciydim artık yeter dedim bugün.
