yalnız hissediyorum fakat negatif bir anlamda yalnızlık değil. bu şey mükemmel . tüm arkadaşlarıma hastayım evde yatıyorum dedim ve geceleri dışarı çıkıp tanımadığım insanlarla sahilde muhabbet ediyorum. başka insanların hayatlarını dinlemek, bir an kendini onların yerine koymak gerçekten çok farklı bir duygu.
Karnımın ortasında karanlık topraklarımı temizleyerek tohumunu dikmeye çalıştığım -hatta önce reddettiğim- filizin her an yıkılacağını veya kocaman bir ağaca dönüşeceğini bilmeme rağmen sessizce izlemeye başlamam gibi bi' histir.
kafamı öne doğru eğip, aşağı bakınca, gömleğimin ön düğmeleri kilo almamdan ötürü parçalanıp açılacak, ben de bruce banner'dan hulk'a dönüşecek gibi hissediyorum.
