sakin bir çocuktum. annem beni dizinin dibinden ayırmazdı. beraber komşu gezmesine gittiğimizde saatlerce divanın üzerinde kımıldamadan oturur sağı solu seyrederdim. kırlent kılıflarının ve divan örtülerinin desenlerini inceler, bazı teyzelerin neden ipi boyundan geçirerek örgü ördüklerini merak ederdim. zira benim annem ipi elinin üzerinden aşırarak şişe ilmek atardı, bir ters bir düz.
velhasıl, ben seyreden bir çocuktum.
tek katlı evimizin yola bakan odasındaki kadrajım, yer yer boyaları kazınmış eski bir doğrama ile camın birleştiği yere çekilmiş macunları kuru ve çatlak, küçük bir pencereydi.
her sabah bu kadrajıma giren çöpçü; çalı süpürgesiyle, bir sapa çivilenmiş büyük nebati yağ tenekesinden yapılmış faraşın içine, evimizin önündeki benzer çöpleri usul usul toz kaldırmadan süpürdükten sonra duvarın dibinden kaybolur giderdi.
tek başına görünen çöpçünün eyvallah ettiği başka kimseler var mıydı ya da sokaktaki çöplerle beraber kafasının içindeki bazı düşünsel çöpleri de mi süpürüyordu? bilemem ama sonuçta küçük bir kasabanın tenha sokağında sakin ve huzurlu bir işi vardı çöpçünün..
