burada tasavvufu bir kenara bırakıyorum ve hakkını teslim ediyorum asıl olması yaşanması gereken olarak. benim burada müslümanlardan kastım, dejenere bir müslümanlık. önüne geleni materyalizmle, dünya zevklerine aldanmakla suçlayan "müslüman olmaklık" iddiasındaki insanların içinde bulundukları durumdur. bütün bir ömrü dünyevi zevklerden uzak durarak geçiriyorsun değil mi güzel kardeşim, sürekli nefsine hakim olma-olamama, şeytana uyma-uymama, allah'ın emir ve yasaklarına riayet edip-etmeme paradigması doğrultusunda yaşıyorsun değil mi? peki ne için? cennete gitmek için... sonsuza kadar şimdiki yaşantında uzak durduğun zevkleri tatmak için.. bundan daha aşkın bir materyalizm tahayyül edebilen birisi varsa beri gelsin, bana da tasvir etsin, aklım almıyor zira. sonsuz zevkler uğruna dünyadan vazgeçeceksin ondan sonra önüne geleni aldanmışlıkla, materyalist olmakla suçlayıp duracaksın. "abi öyle diyorsun ama ben bunları aklımdan bile geçirmiyorum" diyeniniz var mı? en azından cehennemde yanmaktan kurtulmak için değil mi tüm bunlar? elemden kaçma hazza ulaşma daha başka ve daha güzel nasıl tanımlanabilir, hedonizm ne peki? allah'a kavuşmak gibi bir derdi yok bugün sıradan bir müslümanın, hatta çoğu tasavvuf erbabı gibi görünen insanın da öyle bi derdi yok. şu an hemen dışarı çıkıp en mü'min geçinen din kardeşinize sorun; neden varsın, neden ibadet ediyorsun, neden müslümansın, neden güzel ahlaklısın diye? allah rızası için diyecek.. fakat allah rızası için mi? yoksa korktuğu için mi? korkudan kastım asla içinde saygıyı da barındıran allah'tan korkma kavramı değil, "ama o öyle değil" diye üşüşmeyin hemen, cehennemde cayır cayır yanma, canının acıyacağı, ruhunun azap göreceği korkusu... niçin ahlaklı olduğumuzda bir mükafat, olmadığımızda ise bir azap bizi bekliyor. daha doğrusu ahlaklı olmak, erdemli olmak bir mükafatın ya da bir korkunun eseri olmak zorunda mı? erdemin, ahlakın, iyi olmanın kendi dışında hiçbir amacı olmaması gerekmiyor mu? "ahlaklıyım çünkü sonunda mükafatını alacağım, iyiyim çünkü ödüllendirileceğim, müslümanım, ibadet ediyorum çünkü ceheennemden kurtulup sonsuz zevkler deryası olan cennete gideceğim" yerine "ahlaklıyım çünkü öyleyim, iyiyim çünkü öyleyim, müslümanım ibadet ediyorum çünkü öyleyim, hiçbir neden ya da sebep yok" olması gerekmez mi? yoksa geriye kalan kuru bir çıkarcılık, menfaat düşkünlüğü, aşkın bir materyalizm değil mi? çok merak ediyorum eğer kur'an'da "ahlaklı olsanız, kur'an'a, sünnete uysanız dahi cennete gidemeyebilme, dahası cehenneme düşebilme ihtimaliniz var, ama yine de ahlaklı olun, emirlere uyun, yasaklardan kaçının" denseydi nolurdu? bence çoğu "müslüman" daha doğrusu müslümanmış gibi görünen insan irtida ederdi, herhangi bir mükafat olmadan çok azı ahlaklı olmanın kendisi dışında amacı olmayan bir tutumu sürdürürdü.
'dejenere müslümanların materyalist ve hedonist olması' şeklinde açılması gereken başlık. gerçek müslüman dünya zevklerine kendini kaptırmaz, her şeyden ölçülü şekilde yararlanmasını bilir.
zekat, namaz, oruç gibi ibadetlerin varlığı karşısında ağaca çıkması kaçınılmaz bir önermedir. tabii ki beş parmağın beşi bir değildir, ama dine gönülden inanmış ve gereklerini mümkün olduğunca yerine getirmeye çalışan insanları da kimse bu tür ifadelerle toplu olarak yaftalayamaz. elbette bu arada (bkz: ibadet zevki).
