Fazla düşünüyorum. Diğerleri gibi herşeyi olduğu gibi kabul edemiyorum. Bir şeyler yapmak istiyorum o bile olamıyor. Çünkü düşüncelerim bile dengesizleşti. Mantıksız olan şeylere katlanamıyorum. Sistemin kölesi olmak istemiyorum. Başkaları tarafından kontrol edilmek istemiyorum. Statü ayrımı var. Cinsiyet ayrımı var. Zekalarını kötülüğe kullananlar var. Monoton bir yaşam döngüm var. Keşfetmek istediğim bir çok şey var fakat hayatta kalmak için çabalamaktan kendime vakit ayıramıyorum. Şuanda dışarı çıkmak istiyorum. Kız olduğum için geceleri dışarı çıkamıyorum. Başka ülkeleri gezmek istiyorum. Param yok. Telefonla uğraşmaktan sıkıldım. insanlar sıkıcı. Ev hapishane gibi geliyor.
Mutlu Değilim çünkü olmuyor. Bir şeyler Yanlış gidiyor. Yanlış kararlar alıyorum, uyku düzenim yok, susmam gereken yerde konuşup, konuşmam gereken yerde susuyorum. Bir şeyler illa ki yanlış gidiyor işte.
artık gereksiz bir duygu gibi geliyor mutluluk bana.biraz biraz veren ümit verip geri giden hiç seninle kalmayan seni kölesi yapan bi duygu.sabah akşam ona sahip olmak için debeleniyoruz uğraşıyoruz çıldırıyoruz elde var 0. mutlu olmak falan istemiyorum artık zaman hızlıca geçsin şu sıkıldığım sürekli bitsin diye gün saydığım hayat dersi bitsin zil çalsın bizler de evlerimize gidelim.
gerçek hayatta mutlu olunmaz ki zaten, mutluluk ya da mutlu kelimesi sadece masalarda görürüz yani o masalı yazan kişi uydurmuştur. yani mutlu olmak sadece masalarda olur. yani mutsusuz. bizim masalımızda mutlu diye kelime yok, sadece "boktan" kelimesi var, malesef.
yarın sınavım var. üstelik iki puanla kaldım. sanki boşu boşuna sırf şeyliğine büte bırakılmış gibi hissediyorum.
ne güzel baya öğrenmiştim büt gelene kadar bildiğimi de unuttum. damn it!
