üniversite hayatımda kaldığım yurdun temizliği ve düzeni ile ilgilenen "sabiha abla"nın yıllar sonra arayıp, "nasılsın oğlum" demesi.
Gurbette bizleri evladı gibi seven ve öyle davranan, gerektiğinde ben ütü yapamıyorum diye benim ütümle uğraşan, her zaman güler yüzü ile bizlere ablalık, annelik yapan bu güzel insanın sizi hala unutmamış olduğunu bilmek, size dua ettiğini duymak ne güzel bir mutluluk.
Çok zengin insanlar tanıdım, bir çok insanın tanıyamayacağı kadar "gönlü zengin" insanlar hemde.
Bundan daha mutluluk verici bir şey olabilir mi?
Annenizi arar, yolda olduğunuzu söylersiniz. Otobüs yolculuğunun ortalarındayken yağmur bastırır. Durakta indiğiniz an onunla göz göze gelirsiniz. Kocaman şemsiyesinin altına sığınmıştır. Elinde tuttuğu diğer şemsiyeyi uzatır.
- ne gerek vardı anne, gelirdim ben
- olsun, hadi ıslanma
- ne zamandır burada bekliyorsun
- yağmur başladığında geldim
akşam ayazında sıraselvilerde 3 kez popo üstü düşmüşken sevimli ve sıcak bir kitap cafe'si keşfetmek. buzdolabıda köşelerde kalmış dondurma paketi olduğunu fark etmek.
