her günü son günmüş gibi yaşamaktır. insan böyle düşündüğü vakit küçük şeylerden ötürü kalp kırmıyor. kırıcı olan şakalara bile gülüp geçiyor. insan son gününü gülüp eğlenerek geçirmek istiyor. ölümü düşünmek insanı başka bir boyuta taşıyor. ölümü düşünmek bize ne kadar anlamsızca şeylerden ötürü küstüğümüzü, kalp kırdığımızı, birbirimizi incittiğimi öğretiyor.
bir insanın en mutlu olduğu dönem anne karnındaki dönemidir. diğer insanlarla karıştığı andan itibaren ağlamaya ve kaybetmeye başlar. büyüdüklerinde kimisi kazanmak için insanlıktan vazgeçerken kimisi de insan kalabilmek için kaybetmeyi seçer.
