bir sabah zamanı uçan kelebeğin sevimliliği ile fütürsuzca koşuyordum. aklıma çocukluğum geldi. hep yalnız bir çocuk olmuştum.bu yüzdendir ki kendi hayali dünyam vardı.
onlara sadakatle bağlıydım. çocuksu hayal dünyamın yıldızıydı kelebekler. ölümü ve yaşamı aynı günde yaşayacak kadar bilge idiler.
bu uçsuz bucaksız çorak topraklarda mutlu olmak için illa yıllarca mı yaşamak gerekir?. seven bir kalp için bir dakika bin ömüre değmez mi?. bir çocuğun gülümsemesi dünyayı baştan yaratamaz mıydı?
ne yazık ki hepsinin cevabı hayırdı.mutlu sonlar sadece filmlerde olurmuş. ama umutluyum biliyorum ki mutlu olmak değildir hayatın amacı. mutsuz da olabilirsin. sen yeter ki iyilik dolu bir kalbe sahip ol.
