Geçirdiğimiz şu zorlu günlerde, ülkemizi yönetenlerin ali cengiz oyununa dönen akıl almaz tavırları karşısında Türk olduğum için gurur duymama sebep olan tek sebep..Atatürk.!..
şöyle şiirler de yazılmış adına;
o kadar diyoruz putlaştırmayın diye, boşuna değil.
by aka gündüz...
yürekten sesler
atatürk'ün tapkınıyız. her şey (o)'dur. her yerde (o) var.
her gökte (o) eser. her enginde (o) çağlar.
biz (o)'yuz, (o) biz.
atatürk benim değildir.
atatürk senin değildir.
atatürk onun değildir.
atatürk;
benimdir, senin, onundur, acunundur, evrenselindir, geçmişlerindir, geleceklerindir, ilkesizliğindir, sonsuzluğundur.
her şeyde atatürk!
yerde o! gökte o! .. denizde o! .. varda o! .. yokta o! .
her şeyde o! ..
atatürk!
onun yüreği okyanustur: türk için; yat için! barış için; insanlık, insanlık, insanlık için köpüklenip dalgalanır.
her şey (o)'dur;
(o) her şeydir.
her şeyde atatürk!
yerdedir, göktedir, sudadır.
görünmezi görür! bilinmezi bilir. duyulmazı duyar! sezilmezi sezer, ezilmezi ezer!
hep, her (o)'dur!
her şeyde atatürk!
elimizi yüzümüze;
gönlümüzü özümüze kapıyoruz.
biz sana tapıyoruz!
her yerde; her şeyde; her işte, her gidişte; hep (o) !
hep (o) ! hep (o) ! hep atatürk!
ey dilim bu ne dildir?
bu dili acuna bildir!
ah! atatürk! atatürk! en büyüksün, en büyük!
bir dizginsiz at gibi, bırak beni koşayım! gösterdiğin kırana coşayım, ulaşayım!
varsın! teksin! yaratansın!
sana bağlanmayanlar utansın!
ah! nolaydın, nolaydın; sade türk'ün olaydın.
altınsel oldun atam!
evrensel oldun atam!
mutlarda günler bana.
umulmaz ünler bana.
bu sesim:
içten geliyor içten!
beni sen yaratmadın balçıktan kerpiçten!
beni benden yarattın, kendini bana kattın atam,
atam,
atatürk!
en büyüksün, en büyük
sahip oldugu baskici, yuzeysel modernite anlayisi ve insanlari tek tip yapmaya yonelik dusunceleri ile yillar sonra beni hayal kirikligina ugratmis lider.
mesela, sapka kanunu hakkinda der ki: "Bayların ulusumuzun giymekte bulunduğu ve bilgisizliğin, aymazlığın, bağnazlığın, yenilik ve uygarlık düşmanlığının bir simgesi gibi görünen 'fes'i atarak onun yerine, bütün uygar dünyanın kullandığı şapkayı giymesi ve böylece Türk ulusunun uygar toplumlardan anlayış yönünden de hiçbir ayrılığı olmadığını göstermesi gerekiyordu."
yani, "butun dunya sapka kullaniyor, insanlar fesi gorunce akillarina cehalet geliyor demek", ve "uygar toplum anlayisina sahip oldugumuzu baskalarina ispatlayabilmek icin herkesin yaptigi gibi sapka giymek gerekir" gibi bir mantigi benimsemek bana yuzeysel geliyor.
veya, "Karşılamaya gelen halkın kiminin başında fes, kimininkinde kalpak, kimininkinde sarık, kimi başına bir bez parçası bağlamış; kiminin sırtında aba, kiminde cepken, kiminde yelek; kiminin bacağında şalvar, kiminde pantolon, kiminde uzun beyaz külot; kiminin ayağında çarık, kiminde yemeni, kiminde iskarpin, kiminde potin' Demek ki bunlar henüz ulus değil!..."
halk giysilerini kucumseyici bir tavir almak ve insanlarin ulus olabilmesi icin farkli farkli giyim aliskanliklarinin kaldirilmasini onermek, ozgurluklere saygi duymamaktir.
isin kotusu, bu tarz sozler mine kirikkanat tarafindan soylendiginde kadincagizla dalga geciliyor. ataturk soylediginde neden elestirilmiyor?
onu görmek her zaman onun düşüncelerini benimsemek, onu anlamaktır ya. bu gün ilk defa ona bir insan gözüyle baktım.
zira okullarda, işyerlerinde, resmi kurumlarında hep resmi vardır. onun resmi orda bulunur hep, ama nedense o resme bakıp da düşünen, düşüncelere dalan az olur.
ben daldım bugün ilk defa. onun 32 kral ve 62 cumhurbaşkanı ile aynı masada otururken verdiği poza çarpıldı gözüm ilk. o heybeti, o asaleti geldi gözümün önüne. "acaba ben de böyle durabilir miyim? bakabilir miyim?" diye düşündüm. o koskoca fotoğrafta ilk göze çarpanın o olduğunu fark ettim. tüylerim diken diken oldu sonra.
bir diğer fotoğrafında onu at yarışlarını izlerken gördüm. gülücükler içinde bağırıyordu. sanki yakın dostum futbol maçı izlerken "at be golü oğlum!" der gibiydi. sanki hemen kapıdan gelip de "merhaba micro, naber? bi çay içelim mi arada da birer sigara tüttürürüz" diyecek kadar samimi bir bakıştı. o bakışın hemen arkasında yaveri de paşama bakarken gülücükler saçıyordu etrafına.
bir diğer resimde onu halkı selamlarken gördüm. burnu dikkatimi çekti ilk. oldukça büyük bir burnu vardı, ama o kaşlarındaki ve gözlerindeki o ifade aklıma kazındı daha dikkatli inceleyince resmi.
sonra bir çocuğun yanunda otururken gördüm. ufak bir kızdı, ülküydü adı. okuma öğretiyordu sanırım ona. eliyle tutmuştu kağıdı bir yanında. heybetliydi yine çok. bir liderde olması gereken en önemli özelliği taşıyordu aslında. karizmaydı.
kafamı öne eğdim sonra. bir insan olarak gördüğüm, düşündüğüm için çok duygulandığımı fark ettim.
şimdiki cumhurbaşkanımızın kameraların karşısında ayağını uzatıp kikirderkenki fotoğrafı geldi daha sonra gözüme. başbakanımızın ata bin(emey)işi geldi.
onun elini sıkıp herşey için teşekkür etmek isterdim herhalde. ne bileyim...
her yil 10 kasimlarda yapildigi gibi biz turk genclerine biraktigin cumhuriyetini muhafaza ve mudafaa etmek icin elimizden geleni yapacagimiza soz vermiyorum, veremiyorum. senin bizlere verdigin cumhuriyetin emanetcileri gorevini hakkiyla yerine getirebildigimize inanmiyorum, inanamiyorum. sen degil miydin bizlere kendi ellerinle kurdugun cumhuriyetini emanet edip, bize guvendigini her firsatta belirten? evet, sendin pasam ama uzulerek soyluyorum ki turk genci bekledigin gibi bir genclik olup turkiye cumhuriyeti'ni istedigin seviyeye cikartamadi, cikartamiyor. ilimde, teknikte, egitimde, sporda ve aklima gelmeyen bir cok alanda dunyadan gerideyiz. oysa senin istedigin bu degildi pasam. sen turk gencinin kisa bir zamanda, tarihinde bir cok kez yaptigi gibi hizli bir gelisme gosterip, dunyaya kafa tutmasini beklemistin. biz ne yapiyoruz? birbirimizi yiyiyoruz atam, birbirimizi. kendimizi gelistirip ilerlemek varken yaptigimiz sey birbirimizin aciklarini arastirip, birbirimizin onunu kesmek. yapmamak, yapana mani olmak.
kusura bakma atam ama galiba bizden bekledigin seyleri yapamiyoruz. rahat uyu demek istiyorum ama biliyorum rahat uyuyamiyorsun. nur icinde yat.
ölümüne inanmadığım lider. yas tutmuyorum. çünkü yas tutmak değil, çalışmak gerek, ağlamak değil, paylaşırken gülmek gerek, bayrakları yarıya çekmek gerekli değil daha gür sallandırmak gerek. çünkü o ölmedi. kalbimizde, fikrimizde, hedeflerimizde, bayrağımızda, cumhuriyetimiz'De yaşıyor. o ölmedi, öldüremezler...
gitgide tabulaşan; fikirleri, düşünceleri, eylemleri "ulaşılamaz" olarak nitelendirilip şu anda görse kahrolacağı basiretsiz bir gençlik tarafından sürekli "keşke geri gelse de bizi kurtarsa, böhü böhü.." denilen, hiçkimsenin fikirlerini ve düşüncelerini uygulamaya geçirmeye çalışmadığı, yaşatmadığı, bizlere ne kadar bedavacı ve beleşçi insan olduğumuzu göstermiş büyük kişi.*
büyük adamsın vesselam. adamakıllı ilk bi sarı zeybek te tanımışıtm küçüklüğümde seni. aklımda en çok kanal sen öldükten sonra senin yaverinin gidip kendisini vurmasıydı. yaş desen 9-8. "oha bu nasıl sevgi?" falan demişizdir herhalde ne bileyim..
velhasıl eğitim sistemimizin tabulaştırma kolları pek ala işlediğinden senin ismin de sadece "bir isim" olarak kalmaya mahkum oluyor. nasıl mı? ortaokul-lise bahçelerinde istiklal marşında kikirdeyen gençlik gibi. "kikirdemesinler" demiyorum-ki ne bok yerlerse yesinler, gençtirler, zaten marşı pavlov un köpeği gibi söylüyorsunuz, aklımda "sevdiğim kızla nereye gidebilirim?" düşüncesi varken ağzınızı "korkma sönmez bu şafaklarda yüzen..." diye başlıyor. sana duyulan sevgi de yeni nesilde pavlov un köpeğinin yaptıklarına benziyor. kendi kendine olması, doğurulması bekleniyor. empoze ediliyorsun. gönüllerde yaşatılmıyorsun.
seni bize anlatmak yerine seni bize ezberletiyorlar. yanlış yapıyorlar..**
mütemadiyen biat etmek zorunda olmadığımı düşündüğüm insandır. kendisiyle ilgili konulara dogmatik bir biçimde yaklaşanlara selam ediyorum. kendisinin bu ülke çalıştığı su götürmez bir gerçek. eleştirimi aptal bir mecraya çekme niyetinde değilim. ancak yaptığı her devrimi, öngördüğü her duruma katıksız bir biçimde tabi olacak kadar da akılcılıktan yoksun olmadım hiçbir zaman. cumhuriyeti kurdu, saltanatı kaldırdı ama çırağan sarayında yaşamaya devam etti. evet bu onun hakkı diyebilirsiniz, o konuda bir muhalefette bulunmam lakin kendisiyle çeliştiği de su götürmez bir gerçek. batılılaşma yolunun şekilcilikten geçtiği sanrısına kapılması ise, bugünkü problemlerin temelini oluşturdu. belki otorite sağlama amacıyla ve sapla samanın ayrılmasının çok zor olduğu o dönemde bu devrimleri yapmak zorundaydı ama bugünkü seküler mantalitenin oluşmasına da bir nevi ön ayak oldu. vatanseverliğinden şüphe etmediğim bir adam mustafa kemal, o konuda hiçbir eleştiride bulunamam. daha devam ederim de çok uykum var. şimdilik bunlarla idare edin, gerisini bir ara hallediriz.
eğer onu anladıysanız bir şiirde de bahsedildiği gibi, laboratuarlarda sabahlayın. her konuda bilgi üretin.
en iyi matematikçiler, fizikçiler, sosyalbilimciler, işadamları, askerler, sanatçılar bu milletin içinden çıksın.
çünkü gösterdiği hedef muassır medeniyet seviyesinin üzerine çıkmaktır.
hz.muhammed'in kadın hakları konusundaki devrimleri nerede bitiyorsa atatürk oradan başladı. bu, atatürk'ün eyleme geçtiği demektir...
isviçre medeni kanunu'nun onanması ile, kadını bağlayan zincirler düştü ve peygamber'in tasarlayamadığı kadın-erkek eşitliği gerçekleşti...(1940)
türk halkının geçtiğimiz yıllara nazaran yüce önderine olan özlemine daha bir sıkı sarılmasının sebebi ne olabilir acaba?
umarım büyük önder atatürk için anıtkabir'E ve dolmabahçe sarayı'na şiddetli bir özlemle akan insan seli, son yıllarda zırvalayan siyasetçilere bir anlam ifade etmiştir.
acı olan şu ki; özlemimiz her sene daha da artıyor. onun çizdiği yolda net ilerlemeler kaydedememizden kaynaklanıyor olsa gerek.
vah bize vahlar bize ki seni unuttuk. nasılda oldu boyle bisey. utanıyorum kendimden. adına açılan entrylere bile bakamıyorum, klavyeye, ekrana, fareme bile bakamıyorum.
ne yapmalı, ne etmeli, nerelere gitmeli şimdi bu diyarlardan. daglara mı çıksam, çöllere mi vursam nacizane bedenimi? nasıl affettirsem kendimi sana?
aklıma geldi. az önce saat 00:10 civarında hekelinin başında bekleyen asker ne kadarda mesuttu oysa. ne kadarda huzurluydu soguktan bedeni donarken. gece ayazında içi nasılda yanıyordu senin acınla, seni kaybetmenin acısıyla.
hiç unutmam lisede seni ben beklemiştim kasım sogugunda. ben mazot dökmüştüm yanında yanan bir çift meşaleye kendi vücudumu yakmak pahasına.
nasılda kazımışlardı seni beynime. "ataturk olmedi yuregimde yasıyor" dedirtmişlerdi yıllarca küçücük bedenimde sırıtan kırmızı dudaklarıma. sabah sutumun içmeden and içmiştim senin "açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime". ahh affet beni. affet beni atam kulun olayım affet..
yuzum tutmuyor ki başlıgına entry gireyim. affet beni diyip sana şiir dizeyim:
benim, baş öğretmenim
baş öğretmenimin;
adı: mustafa kemal
soyadı: atatÜrk
mustafa kemal atatÜrk
baş öğretmenim
en büyük türk
atatürk,
bir sen, fani mustafa kemal
bir de biz, mustafa kemal'ler
cumhuriyeti, siz kurdunuz
biz yaşatacağız *
